Textual Studies in Ancient and Medieval Geometry

برای مطالعات متنی مربوط به مجموعه ریاضی باستان، تلاش‌های فیلولوژیست دانمارکی، 1. L. Heiberg (1854-1928)، به ویژه قابل توجه است. هایبرگ با شروع پایان نامه دکترای خود، Quaestiones Archimedeae (کپن هاگن، 1879)، مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از ویرایش‌ها و مطالعات انتقادی را تولید کرد که پایه و اساس پژوهش در علوم ریاضی یونان باقی مانده است. برای جامعیت و دقت، نسخه های او مثال زدنی است. او در مطالعات متنی‌اش، و همچنین در پیش‌نویس‌های نسخه‌هایش، شواهد موجود را با دقت توصیف کرد، دست‌نوشته‌ها را به صورت بنیادی سازمان‌دهی کرد، و مفاهیمی را برای وضعیت متن ترسیم کرد. 5 با توجه به آثار ارشمیدسی خود، هایبرگ گاهی به نشانه‌هایی از بیماری شغلی فیلولوژیست خیانت می‌کرد - تمایل به بازنویسی متنی که به دلایل ذهنی نالایق تلقی می‌شد. 6 اما او این کار را کمتر از 7 هم عصر برجسته‌اش انجام می‌داد، و نه به‌گونه‌ای که ارزش نسخه‌هایش را به‌طور محسوسی کاهش دهد. او در بررسی پرسش‌های متنی مربوط به مجموعه ارشمیدسی، سعی کرد تا حد امکان از شواهد مفسران باستان و در برخی موارد از ترجمه‌های قرون وسطی بهره‌برداری کند. در اینجاست که فرصت‌ها برای کار جدید، گسترش و در برخی موارد جایگزین یافته‌های هایبرگ می‌شود. زیرا در زمان او در دسترس بودن مواد قرون وسطایی محدود بود. در سال‌های اخیر، مارشال کلاگت یک نسخه انتقادی بزرگ از سنت لاتین ارشمیدس قرون وسطایی را تکمیل کرده است، در حالی که ابزارهای کتابشناختی سنت عربی به لطف کار فوات سزگین در نظم خوبی قرار دارند.

For textual studies relating to the ancient mathematical corpus the efforts by the Danish philologist, 1. L. Heiberg (1854-1928), are especially significant. Beginning with his doctoral dissertation, Quaestiones Archimedeae (Copen­ hagen, 1879), Heiberg produced an astonishing series of editions and critical studies that remain the foundation of scholarship on Greek mathematical 4 science. For comprehensiveness and accuracy, his editions are exemplary. In his textual studies, as also in the prolegomena to his editions, he carefully described the extant evidence, organized the manuscripts into stemmata, and drew out the implications for the state of the text. 5 With regard to his Archimedean work, Heiberg sometimes betrayed signs of the philologist's occupational disease - the tendency to rewrite a text deemed on subjective grounds to be unworthy. 6 But he did so less often than his prominent 7 contemporaries, and not as to detract appreciably from the value of his editions. In examining textual questions bearing on the Archimedean corpus, he attempted to exploit as much as possible evidence from the ancient commentators, and in some instances from the medieval translations. It is here that opportunities abound for new work, extending, and in some instances superseding, Heiberg's findings. For at his time the availability of the medieval materials was limited. In recent years Marshall Clagett has completed a mammoth critical edition of the medieval Latin tradition of Archimedes,8 while the bibliographical instruments for the Arabic tradition are in good order thanks to the work of Fuat Sezgin.