Textbook of Developmental Pediatrics

رشد و رفتار کودک/نوجوان "نگرانی" سنتی ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اولیه بوده است. با این حال، تا اواسط دهه 1960 بود که تلاش هایی برای ادغام مسائل رشدی-رفتاری در یک صندوق مشخص و مشخص از دانش پزشکی انجام شد. طی دو دهه بعد، اطفال رشدی-رفتاری به عنوان یک فوق تخصص بالینی و تحقیقاتی در چارچوب مراقبت های بهداشتی جامع برای کودکان شناخته شد. تأثیر گروه‌های حامی عمومی، مجلات اختصاصی موضوع، انجمن‌های تخصصی حرفه‌ای ملی، برنامه‌های آموزش مداوم مرتبط با موضوع، و قوانین فدرال (PL94-142) برای متبلور ساختن اطفال رفتاری به‌عنوان یک زمینه تخصصی مطالعه عمل کرده است. در نتیجه، در طول ده سال گذشته تغییرات قابل توجهی باعث تغییر ساختار آموزش دانشجویان پزشکی و دستیاران اطفال شده است و بر مسائل رشدی-رفتاری تأکید می‌کند. تمرکز بر مسائل عصبی رشدی، آموزشی و روانی اجتماعی نشان دهنده تغییر اولویت ها در مراقبت های بهداشتی سنتی برای کودکان است. آموزش تحصیلات تکمیلی همراهان اطفال، در برنامه های آموزشی دو و سه ساله، به منظور پاسخگویی به نیازهای نیروی انسانی حرفه ای در هر دو محیط دانشگاهی و عملی آغاز شد. بسیاری از مشکلات در رشد و رفتار دوران کودکی اغلب حوزه‌های سنتی عصب‌شناسی کودک، روان‌پزشکی کودک و اطفال عمومی را شامل می‌شود. در نتیجه برخی سردرگمی ها در تعیین حدود مسئولیت های حرفه ای در تشخیص و مدیریت، و همچنین اصطلاحات و طرحواره های طبقه بندی ضعیف تعریف شده است. با تولد اطفال رشدی به عنوان یک تخصص اطفال، سرمایه منسجم تری از دانش انباشته شده است و راهبردهای معنادارتری برای پیشگیری، تشخیص و مدیریت طراحی شده است.

Child/adolescent development and behavior have been a traditional "concern" of prima­ ry health care providers. However, it was not until the mid-1960s that attempts were made to consolidate developmental-behavioral issues into an identifiably distinct fund of medi­ cal knowledge. During the ensuing two decades, developmental-behavioral pediatrics was recognized as a clinical and research subspecialty, within the framework of compre­ hensive health care for children. The influence of public advocacy groups, topic-dedicated journals, national professional specialty societies, subject-related continuing education programs, and federal legislation (PL94-142) has served to crystallize developmen­ tal-behavioral pediatrics as a specialized field of study. As a consequence, during the past ten years significant modifications have restructured medical student and pediatric resi­ dent education, providing an emphasis on developmental-behavioral issues. The focus on neurodevelopmental, educational, and psychosocial issues reflects changing priorities in traditional health care for children. The postgraduate training of pediatric fellows, in two­ and three-year training programs, was initiated to accommodate professional manpower needs in both academic and practice settings. Many of the problems in childhood development and behavior frequently span the traditional areas of child neurology, child psychiatry, and general pediatrics. As a result there has been some confusion in demarcating professional responsibilities in diagnosis and management, as well as poorly defined terminology and classification schemas. With the birth of developmental pediatrics as a pediatric specialty, a more cohesive fund of knowledge has been accumulated and more meaningful strategies have been designed for prevention, diagnosis, and management.