Terror in the Balkans: German Armies and Partisan Warfare

تصرف یوگسلاوی توسط آلمان در سال 1941 منجر به شورشی خونین مانند هر شورشی در جنگ جهانی دوم شد. ورماخت در پاسخ به یک کمپین ضد شورش وحشیانه دست زد و تا سال 1943 نیروهای آلمانی در یوگسلاوی درگیر عملیات هایی شدند که در زمره بزرگترین عملیات های کل جنگ اروپا قرار گرفت. اقدامات آنها شامل تیراندازی های تلافی جویانه گسترده، تخریب کل روستاها و عملیات سیار عظیمی بود که نه تنها علیه شورشیان، بلکه علیه جمعیت غیرنظامی که گمان می رود به آنها کمک می کنند، راه اندازی شد. ترور در بالکان دلایل تدابیر امنیتی شدید ورماخت در جنوب و شرق اروپا را بررسی می کند.

بن شپرد مطالعه خود را نه بر روی موارد بسیار بالا متمرکز می کند. ژنرال‌های درجه‌بندی که بر کارزار نظارت می‌کردند اما در واحدهای سطح پایین و افسران آن‌ها که تعداد نامتناسبی از آنها اصالتا اتریشی بودند. او از سوابق ارتش اتریش-مجارستان استفاده می کند تا ببیند که چگونه تجربیات شخصی بسیاری از افسران اتریشی در طول جنگ بزرگ در وحشیانه رفتار آنها در یوگسلاوی نقش داشته است. مقایسه لشکرهای ضد شورش ورماخت به شپرد این امکان را می دهد تا چگونگی رفتار طیفی از فرماندهان سطح متوسط ​​و واحدهای آنها را در بخش های مختلف یوگسلاوی و چرایی آن تحلیل کند. شپرد نتیجه می‌گیرد که خشونت مبارزات ورماخت نه تنها توسط ایدئولوژی ناسیونال سوسیالیست، بلکه به دلیل تجربه جنگ برادرکشی گروه‌های قومی یوگسلاوی، شرایط روی زمین، و دکترین‌هایی که ذهنیت نظامی آلمان و اتریش را از آن زمان شکل داده بود، هدایت می‌کرد. اواخر قرن نوزدهم او همچنین در نظر دارد که چرا واحدهای مختلف ورماخت درجات متفاوتی از بی‌رحمی و خویشتن‌داری را در طول مبارزات انتخاباتی نشان دادند.

Germany’s 1941 seizure of Yugoslavia led to an insurgency as bloody as any in World War II. The Wehrmacht waged a brutal counter-insurgency campaign in response, and by 1943 German troops in Yugoslavia were engaged in operations that ranked among the largest of the entire European war. Their actions encompassed massive reprisal shootings, the destruction of entire villages, and huge mobile operations unleashed not just against insurgents but also against the civilian population believed to be aiding them. Terror in the Balkans explores the reasons behind the Wehrmacht’s extreme security measures in southern and eastern Europe.

Ben Shepherd focuses his study not on the high-ranking generals who oversaw the campaign but on lower-level units and their officers, a disproportionate number of whom were of Austrian origin. He uses Austro-Hungarian army records to consider how the personal experiences of many Austrian officers during the Great War played a role in brutalizing their behavior in Yugoslavia. A comparison of Wehrmacht counter-insurgency divisions allows Shepherd to analyze how a range of midlevel commanders and their units conducted themselves in different parts of Yugoslavia, and why. Shepherd concludes that the Wehrmacht campaign’s violence was driven not just by National Socialist ideology but also by experience of the fratricidal infighting of Yugoslavia’s ethnic groups, by conditions on the ground, and by doctrines that had shaped the military mindsets of both Germany and Austria since the late nineteenth century. He also considers why different Wehrmacht units exhibited different degrees of ruthlessness and restraint during the campaign.