Telling Anxiety: Anxious Narration in the Work of Marguerite Duras, Annie Ernaux, Nathalie Sarraute, and Anne Hébert

از دو جنگ جهانی تا صنعتی شدن سریع و جابجایی جمعیت، رویدادهای قرن بیستم نگرانی‌های فرهنگی را تا حدی که تا به حال دیده نشده بود، به ویژه در اروپا ایجاد کرد. در گفتن اضطراب، جنیفر ویلگینگ تظاهرات چنین اضطراب هایی را در روایت های منتخب چهار زن که به زبان فرانسوی می نویسند - مارگریت دوراس، ناتالی ساراوت، آنی ارنوکس و آن هبرت، بررسی می کند. Willging نشان می‌دهد که اضطراب‌های ذاتی در آثار این زنان (چه به شخصیت‌ها، راوی‌ها یا نویسندگان ضمنی نسبت داده می‌شوند) ماهیت متعددی دارند و به یک شک عمومی پس از جنگ جهانی دوم در مورد قدرت زبان برای بیان پدیده‌های غیرزبانی مربوط می‌شوند. ویرانی و تلفات جانی که بخش بزرگی از اروپا در آن دوره متحمل شد.

ویلگینگ معتقد است که اگرچه این نویسندگان زن عمیقاً نسبت به زبان و ساختگی آن محتاط هستند، اما از شک و تردید زبانی رادیکال بسیاری از افراد پسا نویسندگان و نظریه پردازان مرد جنگ. او استدلال می‌کند که اضطرابی که این چهار نویسنده ابراز می‌کنند، کمتر از از دست دادن ایمان به کارکرد ارجاعی زبان ناشی می‌شود تا از شک ریشه‌دار فرهنگی در مورد توانایی‌شان به‌عنوان یک زن برای وادار کردن زبان به بازتاب واقعیت‌های خاص. در نهایت، گفتن اضطراب موانع فلج کننده عاملیت ادبی برای زنان در قرن بیستم را از دیدگاه کسانی که به طور کامل مسئولیت مهم کار خود را درک کرده اند، نشان می دهد.

From two world wars to rapid industrialization and population shifts, events of the twentieth century engendered cultural anxieties to an extent hitherto unseen, particularly in Europe. In Telling Anxiety, Jennifer Willging examines manifestations of such anxieties in the selected narratives of four women writing in French – Marguerite Duras, Nathalie Sarraute, Annie Ernaux, and Anne Hébert. Willging demonstrates that the anxieties inherent in these women's works (whether attributed to characters, narrators, or implied authors) are multiple in nature and relate to a general post-Second World War scepticism about the power of language to express non-linguistic phenomena such as the destruction and loss of life that a large portion of Europe endured during that period.

Willging maintains that while these women writers are profoundly wary of language and its artificiality, they eschew the radical linguistic scepticism of many post-war male writers and theorists. Rather, she argues, the anxiety that these four writers express stems less from a loss of faith in language's referential function than from a culturally ingrained doubt about their own ability as women to make language reflect certain realities. Ultimately, Telling Anxiety shows the crippling obstacles of literary agency for women in the twentieth century from the perspective of those who fully understood the significant responsibility of their work.