Teenage Kicks: My Life as an Undertone

مایکل بردلی در تابستان 1974 به گروه دوست مدرسه‌اش در دری، ایرلند شمالی پیوست. آنها دو گیتار داشتند و هیچ خواننده‌ای نداشتند. چهار سال بعد آندرتونز «Teenage Kicks» را که آلبوم مورد علاقه جان پیل بود، ضبط کرد و تبدیل به یکی از به یاد ماندنی‌ترین گروه‌های بریتانیایی دوران پست پانک شد. آنها با پایبندی به اصول پانک راک خود، قراردادهای وحشتناکی امضا کردند، رکوردهای فوق العاده ای ساختند و اوقات فوق العاده ای را سپری کردند. آنها در سال 1983 زمانی که متوجه شدند هیچ گلدانی از طلا در انتهای رنگین کمان راک اند رول وجود ندارد، از هم جدا شدند. داستان او داستانی تلخ و شیرین، دلگرم‌کننده و گهگاهی حکایت‌کننده از موفقیت بعید، درگیری‌های کوچک و شیطنت‌های بازیگوش در طول پنج سال رشد در صنعت موسیقی است. مایکل عاقل تر، اما نه خیلی ثروتمندتر، پس از جدایی آندرتونز، پیک دوچرخه در سوهو شد. او می نویسد: "شصت مایل در روز، هوای تازه، بدون مسئولیت". "گاهی اوقات فکر می کنم این بهترین شغلی بود که تا به حال داشتم. البته اینطور نبود."

Michael Bradley joined his school friend\'s group in Derry, Northern Ireland in the summer of 1974. They had two guitars and no singer. Four years later the Undertones recorded \'Teenage Kicks\', John Peel\'s favourite record, and became one of the most fondly remembered UK bands of the post punk era. Sticking to their punk rock principles, they signed terrible deals, made great records and had a wonderful time. They broke up in 1983 when they realised there was no pot of gold at the end of the rock and roll rainbow. His story is a bitter-sweet, heart-warming and occasionally droll tale of unlikely success, petty feuding and playful mischief during five years of growing up in the music industry. Wiser but not much richer, Michael became a bicycle courier in Soho after the Undertones split. \"Sixty miles a day, fresh air, no responsibilities,\" he writes. \"Sometimes I think it was the best job I ever had. It wasn\'t, of course.\"