Technique of Internal Fixation of Fractures

این به افتخار بزرگ و ماندگار LORENZ BOHLER و مدرسه‌اش است که در دهه گذشته تکنیک‌های مدیریت محافظه‌کارانه شکستگی‌ها را توسعه داده و به‌طور کامل نشان داده‌اند. با این وجود، همیشه افراد زیادی از جمله برخی از دانشکده BOHLER، که جایگاه قابل توجهی برای مدیریت جراحی پیدا کرده اند، و با پیشرفت چشمگیر جراحی عمومی که در سال های پس از جنگ مشاهده شد، محرک جدیدی به این بخش از جراحی تروماتیک داده شده است، به ویژه از زمانی که آسیب های استخوانی پیچیده تر و مکرر شده اند. مفهوم تثبیت درونی جدید نیست. انتقادات جدی که به آن وارد شده است، امروزه اهمیت اساسی خود را حفظ کرده است. پیشرفت در زمینه‌های آسپسیس، ایمپلنت‌های فلزی بدون خوردگی، تجربه عمل و مراقبت‌های پس از عمل خطرات را کاهش داده است اما مسئولیت جراح را از بین نبرده است. انجمن مطالعه مشکلات فیکساسیون داخلی (AO) طی چندین سال خود را وقف اصول اساسی و بهترین روش های درمان باز شکستگی ها با استفاده از مطالعات بالینی و علمی گسترده کرده است تا در هر مورد مشخص شود. امیدوار کننده ترین خط درمان در عین حال یک مجموعه ابزار به خوبی طراحی و آزمایش شده با دستورالعمل های دقیق برای تکنیک های مناسب توسعه یافته است. در نتیجه، مشاهدات جدید در مورد ترمیم اولیه استخوان که از عمل تثبیت داخلی سفت و سخت پدید آمده‌اند، به همان اندازه جالب هستند که می‌توان از آن‌ها برای ایجاد امکان تحرک اولیه استفاده کرد.

It is to the great and lasting credit of LORENZ BOHLER and his school that they have in the last decade developed and demonstrated so thoroughly the techniques for the conservative management of fractures. Nevertheless there have always been many, including some from BOHLER'S school, who have found considerable place for surgical management, and with the significant progress in general surgery seen in postwar years, a new stimulus has been given to this part of traumatic surgery, especially since bone injuries have become more complex and frequent. The concept of internal fixation is not new. The serious criticisms that have been levelled at it retain today their basic significance. Progress in the fields of asepsis, corrosion-free metal implants, operative experience and postoperative care has diminished the dangers but has not relieved the surgeon of responsibility. The Association for the Study of the Problems of Internal Fixation (AO) has devoted itself over a number of years to the basic principles and best methods of open treatment of fractures by means of extended clinical and scientific studies in order to determine in each individual case the most promising line of treatment. At the same time a well designed and tested instrument set has been developed with precise instructions for the appropriate techniques. As a result, the new observations about primary bone healing which have emerged from the practice of rigid internal fixation are as interesting as the uses to which they can be put in allowing early mobilization.