دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: [1 ed.]
نویسندگان: Patrick Burke
سری:
ISBN (شابک) : 022676818X, 9780226768182
ناشر: University of Chicago Press
سال نشر: 2021
تعداد صفحات: 256
[246]
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 7 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب Tear Down the Walls: White Radicalism and Black Power in 1960s Rock به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دیوارها را خراب کنید: رادیکالیسم سفید و قدرت سیاه در راک دهه 1960 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
از اولین روزهای راک اند رول، هنرمندان سفیدپوست مرتباً به شهرت، ثروت و موفقیتی دست می یافتند که از هنرمندان سیاه پوستی که آثارشان قبل از آنها بود و الهام بخش آنها بود، دوری می کردند. این پویایی تا دهه 1960 ادامه یافت، حتی زمانی که موسیقی و طرفداران آن بیشتر درگیر مسائل سیاسی مربوط به نژاد شدند. پاتریک برک در دیوارها را خراب کنید، داستان درگیری نوازندگان راک سفیدپوست آمریکایی و بریتانیایی با سیاست قدرت سیاه و موسیقی آفریقایی آمریکایی در طول سالهای پرتلاطم 1968 و 1969 را بیان میکند. یک جنبه مهم اما نادیده گرفته شده از راک دهه 1960 - نوازندگان و مخاطبان سفیدپوست که با ارائه دیدگاهی رمانتیک از هویت آمریکایی آفریقایی تبار، خود را به عنوان انقلابیون سیاسی معرفی می کنند. تلاش این هنرمندان برای اینکه خود را انقلابی جلوه دهند اغلب ساده لوحانه، نادرست یا متکبرانه بود، اما می توانستند منعکس کننده علاقه واقعی به موسیقی و فرهنگ آمریکایی آفریقایی تبار و سرمایه گذاری صادقانه در سیاست های ضد نژادپرستی باشند. نوازندگان سفیدپوست مانند گروههای راک محبوب جفرسون ایرپلین، رولینگ استونز و MC5 که مجذوب اجرای سیاهپوستان و لفاظیها بودند، به طور همزمان تاریخ طولانیای از تصاحب نژادی و معرفی نادرست را تداوم بخشیدند و تلاشهای متفکرانه و خودآگاهی برای ارائه محترمانه آمریکایی آفریقاییتبار انجام دادند. موسیقی در اشکالی که چپهای سفیدپوست از نظر سیاسی مرتبط میدانستند. پاتریک برک در دیوارها را خراب کنید نه نوازندگان راک سفید را محکوم میکند و نه آنها را انقلابی میداند. نتیجه نگاهی تازه به راک دهه 1960 است که بینش جدیدی در مورد اینکه موسیقی عامه پسند چگونه ایدههای ما در مورد نژاد را منعکس میکند و اطلاعرسانی میکند و اینکه چگونه نوازندگان و فعالان سفیدپوست میتوانند به طور معناداری با جنبشهای سیاسی سیاهپوستان درگیر شوند، ارائه میدهد.
From the earliest days of rock and roll, white artists regularly achieved fame, wealth, and success that eluded the Black artists whose work had preceded and inspired them. This dynamic continued into the 1960s, even as the music and its fans grew to be more engaged with political issues regarding race. In Tear Down the Walls, Patrick Burke tells the story of white American and British rock musicians’ engagement with Black Power politics and African American music during the volatile years of 1968 and 1969. The book sheds new light on a significant but overlooked facet of 1960s rock—white musicians and audiences casting themselves as political revolutionaries by enacting a romanticized vision of African American identity. These artists’ attempts to cast themselves as revolutionary were often naïve, misguided, or arrogant, but they could also reflect genuine interest in African American music and culture and sincere investment in anti-racist politics. White musicians such as those in popular rock groups Jefferson Airplane, the Rolling Stones, and the MC5, fascinated with Black performance and rhetoric, simultaneously perpetuated a long history of racial appropriation and misrepresentation and made thoughtful, self-aware attempts to respectfully present African American music in forms that white leftists found politically relevant. In Tear Down the Walls Patrick Burke neither condemns white rock musicians as inauthentic nor elevates them as revolutionary. The result is a fresh look at 1960s rock that provides new insight into how popular music both reflects and informs our ideas about race and how white musicians and activists can engage meaningfully with Black political movements.
Dedication Contents Introduction 1 Honkie Soul: The MC5 at the Democratic National Convention— Lincoln Park, Chicago, August 25, 1968 2 Blue Eyes and a Black Face: Jeff erson Airplane and the Rock Revolution—The Smothers Brothers Comedy Hour (CBS-TV), November 10, 1968 3 One Plus One: Jean-Luc Godard Meets the Rolling Stones—London Film Festival, November 29, 1968 4 The Seats Belong to the People: The Battle of the Fillmore East—Lower East Side, Manhattan, December 26,1968 5 Declare the Nation into Being: Woodstock and the Movement—Woodstock Music & Art Fair, White Lake, NY, August 15–18, 1969 Epilogue Acknowledgments Notes Index