Teaching Transcultural Care: A guide for teachers of nursing and health care

شاید باید با این شروع کنم که من از نظر ریشه قومی انگلیسی نیستم. پدر و مادر من از جمهوری ایرلند به انگلستان مهاجرت کردند، و همه ما آنقدر در بریتانیا زندگی کرده‌ایم که هیچ‌کس نمی‌تواند عضویت را ببیند - یا می‌توانند؟ چند سال پیش مادرم برای یک عمل معمولی در بیمارستان بستری شد. پرستار جایزه نام آشکارا خارجی او را در لیست پذیرش دید و به این نتیجه رسید که او باید آسیایی باشد. بر همین اساس، او ترتیبی داد که مادرم در کنار سایر زنان آسیایی یک تخت بخوابد و برای ناهار به او کاری سفارش داد. بخشی از من از این تفکر کلیشه‌ای عصبانی بودم که هرکس با نام عجیبی باید آسیایی باشد، اما باید اعتراف می‌کردم که خودم اطلاعات کمی در مورد فرهنگ‌های دیگر دارم. بیماران خود من از سنت های فرهنگی گوناگونی می آمدند، اما نه من و نه همکارانم چیز زیادی در مورد آنها نمی دانستیم. اطلاعاتی که ما در اختیار داشتیم مستقیماً از بیماران و خانواده‌هایشان به‌صورت تصادفی «این کار را بکن» یا «آن کار را انجام نده» جمع‌آوری شد. از آنجایی که ما درکی از سنت ها نداشتیم، کارکنان می توانستند از آنچه به عنوان «ناجوری» تعبیر می کردند عصبانی شوند. زمانی که بیماران انگلیسی صحبت نمی‌کردند، نارسایی‌های ما بیشتر برجسته شد: همیشه این سؤال وجود داشت که چه کسی می‌تواند برای آنها ترجمه کند و آیا آنها بیماری‌ها و درمان‌هایشان را کاملاً درک می‌کنند یا خیر. برای برخی، تجربه حضور در بیمارستان باید ترسناک بوده باشد.

Perhaps I should begin by saying that I am not, in terms of ethnic origin, English. My parents emigrated to England from the Irish Republic, and we have all lived in Britain for so long that no one can see the join - or can they? Some years ago, my mother was admitted to hospital for a routine operation. Award nurse saw her obviously foreign name on the admissions list, and concluded she must be Asian. Accordingly, she arranged for my mother to have a bed in the same bay as other Asian women, and ordered her a curry for lunch. Part of me was angry at the stereotypical thinking rhat every­ one with a strange name must be Asian, but I had to concede that I myself knew little about other cultures. My own patients came from a variety of cultural traditions, but neither I nor my colleagues knew very much about them. What information we had was culled directly from patients and their families in a haphazard 'do this' or 'don't do that' basis. Because we had no understanding of the traditions, staff could become exasperated over what they interpreted as 'awkwardness'. Our inadequacies were further highlighted when patients did not speak English: there was always the question of who could translate for them, and whether they fully understood their illnesses and their treat­ ments. For some, the experience of being in hospital must have been frightening.