Teaching Performance: A Philosophy of Piano Pedagogy

چگونه معلم استودیو می تواند درسی را آموزش دهد تا حساسیت های هنری ظریفی را القا کند، آنهایی که اغلب تصور می شود از زبان دور هستند؟ چگونه درس کاربردی می تواند نوعی آموزش زیبایی شناسی باشد؟ چگونه آموزش اجرا می تواند در نوع خود یک تلاش هنری باشد؟ اینها برخی از سوالاتی است که تدریس عملکرد تلاش می کند به آنها پاسخ دهد، که بر اساس چندین دهه تجربه نویسنده به عنوان معلم استودیو و محقق موسیقی است.

معماران موسیقی مطلق (هنسلیک، شوپنهاور و دیگران) معتقد بودند که دقیقاً به این دلیل است که موسیقی دستگاهی فاقد زبان و در نتیجه هرگونه ارتباط آشکار با دنیای غیرموسیقی است که می‌تواند عناصر اساسی را آشکار کند. آن دنیا مخصوصاً، برای این فیلسوفان، این تراکم ساختار موسیقایی - فعل و انفعال پیچیده بین عناصر کاملاً موسیقایی - است که به موسیقی اجازه می دهد تا جوهرهای پشت ظاهر را به تصویر بکشد. در قیاس، نویسنده ادعا می کند که هر چه یک سیستم آموزشی از نظر ساختاری پیچیده تر و از نظر زیبایی شناختی ظریف تر باشد، توانایی آن در روشن کردن موسیقی و تسهیل مهارت های موسیقی بیشتر است. نویسنده این پدیده را استقلال رابطه می نامد. هشت فصل یک سیستم پیانو-آموزشی را آشکار می کند که بر اساس اصل استقلال رابطه محور است. در زمینه سازی آموزش پیانو در زیبایی شناسی موسیقی مطلق، هر حوزه بر دیگری کار می کند. از یک سو، زیبایی شناسی رمانتیک به خودی خود منبعی از ارزش هنری را به آموزش می بخشد. از سوی دیگر، پداگوژی زیبایی‌شناسی رمانتیک را عینیت می‌بخشد، ادعاهای استعلایی آن را کم‌کم می‌کند و دوگانگی مطلق/فایده‌گرا بودن را بدبینانه نشان می‌دهد.

How can the studio teacher teach a lesson so as to instill refined artistic sensibilities, ones often thought to elude language? How can the applied lesson be a form of aesthetic education? How can teaching performance be an artistic endeavor in its own right? These are some of the questions Teaching Performance attempts to answer, drawing on the author's several decades of experience as a studio teacher and music scholar.

The architects of absolute music (Hanslick, Schopenhauer, and others) held that it is precisely because instrumental music lacks language and thus any overt connection to the non-musical world that it is able to expose essential elements of that world. More particularly, for these philosophers, it is the density of musical structure—the intricate interplay among purely musical elements—that allows music to capture the essences behind appearances. By analogy, the author contends that the more structurally intricate and aesthetically nuanced a pedagogical system is, the greater its ability to illuminate music and facilitate musical skills. The author terms this phenomenon relational autonomy. Eight chapters unfold a piano-pedagogical system pivoting on the principle of relational autonomy. In grounding piano pedagogy in the aesthetics of absolute music, each domain works on the other. On the one hand, Romantic aesthetics affords pedagogy a source of artistic value in its own right. On the other hand, pedagogy concretizes Romantic aesthetics, deflating its transcendental pretentions and showing the dichotomy of absolute/utilitarian to be specious.