Taste

گیرنده های چشایی کیفیت تمام مواد غذایی مصرف شده را کنترل می کنند. آنها به شدت در پذیرش و رد غذا نقش دارند. حس چشایی همچنین در تنظیم بسیاری از مواد شیمیایی خاص لازم برای حفظ بدن مهم است. به عنوان مثال، اختلال در غدد فوق کلیوی منجر به تغییر در مصرف نمک می شود که برای تنظیم تعادل سدیم ضروری است. مطالعات اولیه کرت ریشتر در مورد گرسنگی های خاص و آستانه های ترجیحی، تعداد زیادی از مطالعات را در این زمینه آغاز کرد. رابطه بین طعم و غذا در حال حاضر توسط فیزیولوژیست ها، روانشناسان و متخصصان تغذیه به خوبی شناخته شده است. مفاهیم کنونی ما از کدگذاری عصبی کیفیت و شدت طعم عمدتاً بر اساس مقاله کلاسیک PFAFFMANN در سال 1941 است. بسیاری از مطالعات بعدی رشته‌های عصبی تکی به درک ما افزوده‌اند. در سال های اخیر زوترمن و دیامانت با موفقیت از اعصاب چشایی انسان هنگام عبور از گوش میانی ضبط کرده اند. این به آنها اجازه داد تا روابط بین پاسخ گیرنده های چشایی و حس چشایی حاصل را مطالعه کنند. هیچ کار مشابهی هنوز با سیستم بینایی و شنوایی انجام نشده است.

Taste receptors monitor the quality of all the food ingested. They are intimately involved in both food acceptance and rejection. The sensation of taste is also important in the regulation of many specific chemicals necessary for maintenance of the body. For example, disturbance of the adrenal glands results in a change in the intake of salt which is necessary for regulation of the sodium balance. Curt Richter's early studies on specific hungers and preference thresholds initiated a large number of studies in this field. The relationship between taste and food intake is now well recognized by physiologists, psychologists and nutritionists. Our current concepts of the neural coding of taste quality and intensity are largely based upon the classical paper by PFAFFMANN in 1941. Many subsequent single nerve fiber studies have added to our understanding. In recent years Zotterman and Diamant have successfully recorded from the human taste nerves as they pass through the middle ear. This allowed them to study the relationships between the response of taste receptors and the resultant taste sensation. No similar feat has yet been accomplished with the visual and auditory systems.