دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Laurent Mauduit
سری:
ISBN (شابک) : 2234075637, 9782234075634
ناشر: Stock
سال نشر: 2013
تعداد صفحات: 0
زبان: French
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 413 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Tapie, le scandale d'Etat به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تاپی، رسوایی دولتی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
گزیده ای از مقدمه ما همیشه باید مراقب حرف های برنارد تاپی باشیم. نه این که او اغلب ناهماهنگ صحبت می کند یا به دنبال گمراه کردن مخاطبانش است. اما یک بازیگر با سلیقه - و حتی حرفه - اغلب نقشی را بازی می کند که نباید گولش را خورد. او حیله گر و خصمانه، حتی می تواند با تندخویی باورنکردنی، با بهترین حقایق تثبیت شده آزادی عمل کند و بلافاصله پس از آن خشمگین شود که می توان حرفش را زیر سوال برد. برنارد تاپی هم همینطور است: شعبده باز، بازیکن و... کمی هکر. این کمی شبیه منظره ای است که وزیر سابق فرانسوا میتران، که تحت الحمایه نیکلا سارکوزی قرار گرفت، در بهار 2013 خود را به آن تسلیم کرد. زیرا زمانی که خود او و بسیاری از شخصیت های دیگر به اتهام "کلاهبرداری باند سازمان یافته" در دادگاه متهم شدند. در ماجرای آدیداس و کردیت لیون، او شروع به قسم خوردن به خدایان بزرگش کرد که کلاهبرداران آن چیزی که ما فکر می کردیم نیستند. او آن را مدام، تقریباً هر روز تکرار میکرد، زیرا «20 ساعت» رسانههای صوتی و تصویری بزرگ، از جمله کانالهای عمومی، بهطور شگفتانگیزی برای او فرش قرمز پهن میکردند، گویی او در زندگی سیاسی فرانسه یک فرد برجسته بود. پس چرا او خود را از استفاده از این سکوهای مهیب که از خود راضی به او ارائه شده بود محروم می کرد؟ او حتی با سوء استفاده از درآمدهای بادآورده، تا آنجا پیش رفت که ادعا کرد اگر «باندی سازماندهی شده» وجود داشته باشد، قطعاً سه قاضی بازپرس با حمایت افسران پلیس تیپ مالی، آن را درگیر کردهاند. تحت این اتهام ننگین بدون شک برای ایفای چنین نقشی باید اعصاب بالایی داشته باشید. اما از آنجایی که برنارد تاپی فاقد آن نیست، در واقع این تمرین بلند پروازی بود که او در بهار 2013 انجام داد و پذیرفت که واقعاً یک "باند سازمان یافته" وجود داشته است، اما این اصلاً آن چیزی نبود که ما فکر می کردیم. در کتاب او که در همان زمان منتشر شد، با عنوان Un scandale d'Etat، oui! اما نه آن چیزی که به شما می گویند (پیون، ژوئن 2013)، که او برای اولین بار با این ترفند جسورانه کلاه تلاش کرد و هویت اعضای "باند سازمان یافته" واقعی را برای خوانندگانش فاش کرد. ریسمان کمی بزرگ بود، اما برنارد تاپی از استفاده از آن دریغ نکرد و همه کسانی را که از سال 2008 رسوایی دولتی را که از آن سود می برد، در این "باند سازمان یافته" فرضی جمع کرد. مخالفان گروهی را تشکیل داده اند که من آن را نوبت خودم می نامم، اما البته این فقط من را درگیر می کند... \"باند سازمان یافته\". این سازمان از دو سیاستمدار به نامهای دکورسون و بایرو، به اصطلاح بهترین متخصص داوری در فرانسه، آقای کلی، روزنامهنگار Mediapart و البته آقای پیرلواد تشکیل شده است. آیا ارزش مشخص کردن را دارد؟ این روزنامه نگار Mediapart که برنارد تاپی او را هدف قرار داده بود، من بودم. هر چقدر هم که غم انگیز باشد، این اتهام سزاوار یک کلمه توضیحی در مقدمه این کتاب است. زیرا قبل از ارائه نتایج تحقیقات بسیار طولانی من در مورد رسوایی تاپی، یکی از جدی ترین رسوایی های سیاسی-مالی از آغاز جمهوری پنجم در اینجا - نزدیک به دویست مقاله در پنج سال - برای من مشروع است. تا به شما بگویم، به شما که مرا می خوانید، "کجا" صحبت می کنم. یا بهتر بگویم از «کجا» می نویسم. بدیهی است که لازم است ابتدا توضیح دهم که چه چیزی مرا در تحقیقاتم متحرک کرده است، به طور خلاصه، «ساخت» تحقیقاتم، از زمان وقوع رسوایی، در آغاز تابستان 2008. ارائه ناشر از جستجوها تا بازداشت پلیس، رسوایی Tapie-Crédit Lyonnais همچنان خبرساز می شود، اما هرگز موضوع تحقیقات گسترده و دقیق قرار نگرفته است، و این امکان را فراهم می کند که بفهمیم چرا بسیاری از شخصیت ها، و برنارد تاپی اولین بار، متهم به جرم شدند. کلاهبرداری سازمان یافته». با این مقاله تاپی، رسوایی ایالتی، لوران مادویت، که بیش از پنج سال است برای کشف تمام رموز این تاریخ پر فراز و نشیب تلاش می کند و به اسناد محرمانه اصلی تحقیقات قضایی دسترسی داشته است، این کمبود را جبران می کند. . این کتاب با افشاگریهایی درباره بینظمیهای بیشماری که داوری معروف را مخدوش کرده است، در مورد ناکارآمدیهایی که تا بالای ایالت رخ داده است، یا حتی در مورد پیوندهای قدیمی که برنارد تاپی را با نیکولا سارکوزی متحد میکند، به تفصیل به بررسی این استثنایی میپردازد. موردی که می توانست منجر به اختلاس از اموال عمومی شود - آن ظن عدالت است. این داستان همچنین به تفکر در مورد قوانین مبهم حاکم بر سرمایه داری فرانسه و دموکراسی ما می پردازد.
Extrait de l'introduction Il faut toujours se défier de ce que dit Bernard Tapie. Non pas qu'il parle souvent faux ou cherche à égarer son auditoire. Mais, comédien par goût - et même par profession -, il joue souvent un rôle dont il ne faut pas être dupe. Rusé et pugnace, il peut même, avec un aplomb invraisemblable, prendre des libertés avec les faits les mieux établis et s'indigner, tout aussitôt après, que l'on puisse mettre sa parole en doute. Ainsi est Bernard Tapie : bateleur, joueur, et... un tantinet bonimenteur. C'est un peu le spectacle auquel l'ancien ministre de François Mitterrand devenu le protégé de Nicolas Sarkozy s'est livré, au cours du printemps 2013. Car quand lui-même et une ribambelle d'autres personnalités ont été mises en examen pour «escroquerie en bande organisée» dans le cadre de l'affaire Adidas-Crédit lyonnais, il s'est mis à jurer ses grands dieux que les escrocs n'étaient pas ceux que l'on pensait. Il l'a répété sans cesse, presque chaque jour, puisque les «20 heures» des grands médias audiovisuels, y compris les chaînes publiques, lui ont étonnamment déroulé le tapis rouge, comme s'il était un notable de la vie politique française. Pourquoi se serait-il donc privé d'utiliser ces formidables tribunes qui lui ont été complaisamment offertes ? Profitant de l'aubaine, il a même été jusqu'à prétendre que s'il y avait une «bande organisée», ce n'était assurément pas celle que les trois juges d'instruction, épaulés par les policiers de la Brigade financière, venaient de mettre en cause, sous cette incrimination infamante. Sans doute faut-il avoir un culot formidable pour jouer un tel rôle. Mais comme Bernard Tapie n'en manque pas, c'est effectivement à cet exercice de haute voltige qu'il s'est livré, en ce printemps 2013, concédant qu'il y avait bel et bien eu une «bande organisée» mais que celle-ci n'était pas du tout celle que l'on pensait. C'est dans son livre publié à la même époque, sous le titre Un scandale d'État, oui ! Mais pas celui qu'ils vous racontent (Pion, juin 2013), qu'il a tenté, la première fois, cet audacieux tour de bonneteau, dévoilant à ses lecteurs l'identité des membres de la véritable «bande organisée». La ficelle était un peu grosse mais Bernard Tapie n'a pas hésité à l'utiliser, agrégeant dans cette supposée «bande organisée» tous ceux qui, depuis 2008, ont dénoncé le scandale d'État dont il a profité. «Les opposants se sont constitués en groupe que je vais appeler à mon tour, mais ça n'engage que moi bien sûr... "la bande organisée". Elle est composée de deux hommes politiques, de Courson et Bayrou, du soi-disant meilleur expert en arbitrage en France, M. Clay, d'un journaliste de Mediapart et, bien entendu, M. Peyrelevade.» Est-il utile de le préciser ? Ce journaliste de Mediapart que visait Bernard Tapie, c'était donc moi. Si grotesque qu'elle soit, cette accusation mérite un mot d'explication, en introduction de ce livre. Car, avant de présenter, ici, les résultats de mes très longues enquêtes sur le scandale Tapie, l'un des plus graves scandales politico-financiers depuis les débuts de la Ve République - pas loin de deux cents articles en cinq ans -, il est légitime que je vous dise, à vous qui me lisez, d'«où» je parle. Ou plutôt d'«où» j'écris. En clair, il est nécessaire que, d'abord, j'explique ce qui m'a animé dans mes recherches, bref, le «making-of» de mes investigations, depuis que le scandale a éclaté, au début de l'été 2008. Présentation de l'éditeur De perquisitions en gardes à vue, le scandale Tapie-Crédit lyonnais ne cesse de défrayer l’actualité, mais n’avait jamais fait l’objet d’une enquête vaste et minutieuse, permettant de comprendre pourquoi de nombreuses personnalités, et Bernard Tapie le premier, ont été mises en examen pour « escroquerie en bande organisée ». Avec cet essai Tapie, le scandale d’État, Laurent Mauduit, qui s’applique depuis plus de cinq ans à percer tous les mystères de cette tumultueuse histoire et qui a eu accès aux principales pièces confidentielles de l’instruction judiciaire, pallie ce manque. Fourmillant de révélations sur les irrégularités innombrables qui ont émaillé le célèbre arbitrage, sur les dysfonctionnements qui sont survenus jusqu’au sommet de l’État, ou encore sur les liens anciens qui unissent Bernard Tapie à Nicolas Sarkozy, le livre explore par le menu cette affaire hors norme qui pourrait avoir donné lieu – c’est le soupçon de la justice – à un détournement de fonds publics. Ce récit invite aussi à une réflexion sur les règles opaques qui régissent le capitalisme français et rongent notre démocratie.