Tabula Picta: Painting and Writing in Medieval Law

یک لوح نقاشی شده - tabula picta - متعلق به چه کسی است؟ به صاحب قطعه چوبی فیزیکی که تصویری روی آن نقاشی شده است؟ یا به کسی که نقاشی را روی آن تکه چوب ساخته است؟ با تعمیم، می توان پرسید که صاحب یک متن کیست؟ آیا این شخصی است که کلمات را نوشته است، یا فردی که دارای قطعه پوست یا تخته سنگی است که آن کلمات روی آن حک شده است؟

در Tabula Picta مارتا مادرو به تعبیرات و تفاسیر گسترده‌ای که حقوقدانان قرون وسطی به هنگام بیان مفهومی از مالکیت فکری و هنری کاملاً متفاوت از مفهوم ما به سؤالات فوق اختصاص دادند، می‌پردازد. مادرو استدلال می‌کند که مهم‌ترین هدف این متفکران حقوقی این بود که چیزها را - هر چه که باشند - در چارچوبی منطقی قرار دهند که امکان توصیف، طبقه‌بندی و قرار دادن آنها در یک نظم سلسله مراتبی مناسب را فراهم کند. آنها ادعا می کردند که تنها استدلال حقوقی می تواند عناصر فردی را که طبیعت یا هنر بشری در یک واحد جمع کرده است، مرتب کند. گفتمان حقوقی با ایجاد مجموعه‌ای از تمایزات و طبقه‌بندی‌هایی که شایسته بورخس است، تلاش کرد نشان دهد که در پس بی‌واسطگی فریبنده چیزها، مفاهیم و استدلال‌هایی نهفته است که می‌توان آن‌ها را مصنوعات بتن نامید.

To whom does a painted tablet—a tabula picta—belong? To the owner of the physical piece of wood on which an image is painted? Or to the person who made the painting on that piece of wood? By extension, one might ask, who is the owner of a text? Is it the person who has written the words, or the individual who possesses the piece of parchment or slab of stone on which those words are inscribed?

In Tabula Picta Marta Madero turns to the extensive glosses and commentaries that medieval jurists dedicated to the above questions when articulating a notion of intellectual and artistic property radically different from our own. The most important goal for these legal thinkers, Madero argues, was to situate things—whatever they might be—within a logical framework that would allow for their description, categorization, and placement within a proper hierarchical order. Only juridical reasoning, they claimed, was capable of sorting out the individual elements that nature or human art had brought together in a single unit; by establishing sets of distinctions and taxonomies worthy of Borges, legal discourse sought to demonstrate that behind the deceptive immediacy of things, lie the concepts and arguments of what one might call the artifices of the concrete.