Synthetic Organic Photochemistry

از همه شاخه‌های اصلی شیمی آلی، فکر می‌کنم هیچ‌یک در طول بیست و پنج سال گذشته چنین پیشرفت سریع و حتی انفجاری به‌اندازه فتوشیمی آلی نداشته‌اند. قبل از حدود سال 1960، فتوشیمی هنوز به طور گسترده به عنوان شاخه ای از شیمی فیزیک در نظر گرفته می شد که شاید کاربردهای گاه به گاه در تولید رادیکال های آزاد داشته باشد. به اندازه کافی عجیب، این نگرش نسبت به این موضوع علیرغم نشانه های اولیه نویدبخشی مانند فتودایمریزاسیون آنتراسن که برای اولین بار توسط فریتز در سال 1866 مشاهده شد، و برخی از کارهای پیشگامانه شگفت انگیز و اصیل توسط Ciamician و Silber در سال های اولیه این قرن ایجاد شد. این کارگران اخیر برای اولین بار واکنش‌های عکس متفاوتی را مانند ایزومریزاسیون کارونون به کارون کافور، فوتودایمریزاسیون استیلبن، و فوتوایزومریزاسیون o-nitrobenzal dehyde به o-nitrosobenzoic اسید گزارش کردند. با این حال، شیمیدان‌های آلی حدود پنجاه سال دیگر تقریباً به طور کامل به روش‌های حرارتی و نه فتوشیمیایی فعال‌سازی در سنتز آلی - واقعاً یک عصر تاریک- ادامه دادند. هنگامی که من و همکارانم برای اولین بار در دهه 1950 شروع به مطالعه احتمالات مصنوعی تحریک نوری در شیمی بنزن و مشتقات آن کردیم، تقریباً تمام گزارشات قبلی نشان داده بودند که بنزن در برابر تابش فرابنفش پایدار است. با این حال، من فکر می کنم منصفانه است که بگوییم که اکنون انواع مختلفی از واکنش های نوری نسبت به واکنش های حرارتی حلقه بنزن شناخته شده است. رشد قابل مقایسه دانش در شاخه‌های دیگر فتوشیمی آلی رخ داده است، و تکنیک‌های فتوشیمیایی به‌ویژه سنتز مولکول‌های آلی بسیار پرتنش را امکان‌پذیر یا ساده کرده‌اند.

Of all major branches of organic chemistry, I think none has undergone such a rapid, even explosive, development during the past twenty-five years as organic photochemistry. Prior to about 1960, photochemistry was still widely regarded as a branch of physical chemistry which might perhaps have oc­ casional applications in the generation of free radicals. Strangely enough, this attitude to the subject had developed despite such early signs of promise as the photodimerization of anthracene first observed by Fritzsche in 1866, and some strikingly original pioneering work by Ciamician and Silber in the early years of this century. These latter workers first reported such varied photo­ reactions as the photoisomerization of carvenone to carvone camphor, the photodimerization of stilbene, and the photoisomerization of o-nitrobenzal­ dehyde to o-nitrosobenzoic acid; yet organic chemists continued for another fifty years or so to rely almost wholly on thermal rather than photochemical methods of activation in organic synthesis-truly a dark age. When my colleagues and I first began in the 1950s to study the synthetic possibilities of photoexcitation in the chemistry of benzene and its derivatives, virtually all the prior reports had indicated that benzene was stable to ultraviolet radiation. Yet I think it fair to say that more different types of photoreactions than thermal reactions of the benzene ring are now known. Comparable growth of knowledge has occurred in other branches of organic photochemistry, and photochemical techniques have in particular made possible or simplified the synthesis of numerous highly strained organic molecules.