Synchronization Techniques for Digital Receivers

همگام سازی یک عملکرد حیاتی در ارتباطات دیجیتال است. خرابی های آن ممکن است اثرات فاجعه باری بر عملکرد سیستم انتقال داشته باشد. علاوه بر این، مدارهای همگام سازی بخش بزرگی از سخت افزار گیرنده را درک می کنند که اجرای آنها تأثیر قابل توجهی بر هزینه های کلی دارد. به این دلایل مهندسان طراح به طور خاص به توسعه ساختارهای هماهنگ سازی جدید و کارآمدتر توجه دارند. متأسفانه، ظهور فناوری دیجیتال VLSI به شدت قوانین طراحی مودم را تحت تأثیر قرار داده است، تا جایی که اکثر تکنیک های آنالوگ به کار رفته تا کنون کاملاً منسوخ شده اند. اگرچه روش‌های همگام‌سازی دیجیتال در حال حاضر در ادبیات به خوبی تثبیت شده‌اند، اما آنها فقط در قالب مقالات فنی ظاهر می‌شوند که اغلب بر روی عملکرد یا مسائل اجرایی خاص تمرکز دارند. در نتیجه برای ارائه دیدگاهی واحد از یک میدان به ظاهر ناهمگون به سختی مفید هستند. به طور گسترده ای تشخیص داده شده است که درک اساسی از همگام سازی دیجیتال تنها با ارائه یک چارچوب نظری محکم به طراح امکان پذیر است، در غیر این صورت زمانی که سعی می کند روش های خود را در موقعیت های جدید اعمال کند، نمی داند کجا باید روش های خود را تنظیم کند. وظیفه کتاب حاضر فقط ایجاد چنین چارچوبی است.

Synchronization is a critical function in digital communications; its failures may have catastrophic effects on the transmission system performance. Furthermore, synchronization circuits comprehend such a large part of the receiver hardware that their implementation has a substantial impact on the overall costs. For these reasons design engineers are particularly concerned with the development of new and more efficient synchronization structures. Unfortunately, the advent of digital VLSI technology has radically affected modem design rules, to a point that most analog techniques employed so far have become totally obsolete. Although digital synchronization methods are well established by now in the literature, they only appear in the form of technical papers, often concentrating on specific performance or implementation issues. As a consequence they are hardly useful to give a unified view of an otherwise seemingly heterogeneous field. It is widely recognized that a fundamental understanding of digital synchronization can only be reached by providing the designer with a solid theoretical framework, or else he will not know where to adjust his methods when he attempts to apply them to new situations. The task of the present book is just to develop such a framework.