Sympathy for the drummer: why Charlie Watts matters

همدردی برای درامر: چرا چارلی واتس اهمیت دارد، هم یک عجله گونزو است - به تصویر کشیدن انرژی پر زرق و برق رولینگ استونز و دورانی که آنها در آن زندگی می کردند - و هم بازتابی با چشمان گشاد در مورد چرایی بزرگترین گروه راک اند رول در جهان به بزرگترین درامر راک اند رول جهان نیاز داشت.
در طول پنج دهه، چارلی واتس درامر رولینگ استونز بهترین صندلی را در خانه داشته است. چارلی واتس، ستاره ضد راک - یکی از طرفداران موسیقی جاز شهری با ذکاوتی خشک و ذوقی کم در کانون توجه - شاهد وحشیانه ترین سال های تاریخ راک بود و یک قهرمان، یک شاعر جنگجو ظاهر شد. او با نوسان آسان خود و اغلب پرهای ناهموار و ناهموار، تفاوت های ظریفی را در موسیقی ای یافت که اغلب فضای کمی برای آن داشت، و همراه با بزرگترین متحدش، کیت ریچاردز، ضربان تند و تیز خود را به استونز داد. در حالی که دیگران با طبل‌های خود می‌جنگیدند، چارلی با ظرافت و فروتنی کیت ساده‌اش را می‌نواخت و با این حال شیارهای بی‌امایشش را روی بدترین شماره‌های هارد راک آن دوره می‌نواخت (\"Gimme...

Sympathy for the Drummer: Why Charlie Watts Matters is both a gonzo rush—capturing the bristling energy of the Rolling Stones and the times in which they lived—and a wide-eyed reflection on why the Greatest Rock 'n' Roll Band in the World needed the world's greatest rock 'n' roll drummer.
Across five decades, Rolling Stones drummer Charlie Watts has had the best seat in the house. Charlie Watts, the anti-rock star—an urbane jazz fan with a dry wit and little taste for the limelight—was witness to the most savage years in rock history, and emerged a hero, a warrior poet. With his easy swing and often loping, uneven fills, he found nuance in a music that often had little room for it, and along with his greatest ally, Keith Richards, he gave the Stones their swaggering beat. While others battled their drums, Charlie played his modest kit with finesse and humility, and yet his relentless grooves on the nastiest hard-rock numbers of the era ("Gimme...