Swans of the Kremlin: Ballet and Power in Soviet Russia

باله کلاسیک شاید بارزترین نماد فرهنگ اشرافی و انزوای آن از بقیه جامعه روسیه در زمان تزارها بود. در پی انقلاب اکتبر، باله، مانند همه هنرها، تحت نظارت مقامات شوروی قرار گرفت. با توجه به این وقایع، بسیاری نگران بودند که گروه های باله امپراتوری منحل شوند. در عوض، شوراها تلاش کردند باله امپراتوری سابق را متناسب با برنامه فرهنگی انقلابی خود شکل دهند و از آن برای آموزش مجدد توده ها استفاده کنند. همانطور که مطالعه پیشگامانه کریستینا ازراهی نشان می دهد، آنها در این تلاش بلندپروازانه برای به دست آوردن کنترل کامل بر هنر موفق نبودند.

قوهای کرملین نگاهی جذاب به برخورد هنر و هنر ارائه می دهد. سیاست در پنجاه سال اول دوره شوروی. عزراحی نشان می دهد که چگونه سازندگان و اجراکنندگان دو گروه اصلی روسیه، ماریینسکی (بعدها کیروف) و بولشوی، در این دوره بی سر و صدا اما به طور موثر در برابر هژمونی فرهنگی شوروی مقاومت کردند. علیرغم تمام کنترل‌هایی که بر روی آنها گذاشته شد، آنها موفق شدند فرم‌ها و سنت‌های کلاسیک گذشته هنری غنی خود را حفظ کنند و شکل هنری خود را بیشتر توسعه دهند. این استانداردهای زیبایی‌شناختی و حرفه‌ای ثابت کرد که قدرت پشت جذابیت جهانی باله است. این گروه‌ها به زودی به نمایشی از دستاوردهای فرهنگی شوروی تبدیل شدند، زیرا آنها مخاطبان غربی را در دوران جنگ سرد مجذوب خود کردند.

بر اساس تحقیقات گسترده خود در بایگانی‌های رسمی و مصاحبه‌های شخصی با بسیاری از هنرمندان و کارکنان، عزراحی ارائه می‌دهد. اولین گزارش از عملکرد درونی این گروه‌های باله مشهور در دوران شوروی. او مبارزات آنها را در دوره پس از انقلاب، اوج آن در دوران طلایی دهه های 1950 و 1960 دنبال می کند و با تولیدات تاریخی آنها که برای جشن پنجاهمین سالگرد انقلاب در سال 1968 به صحنه می رفت، پایان می دهد.

Classical ballet was perhaps the most visible symbol of aristocratic culture and its isolation from the rest of Russian society under the tsars. In the wake of the October Revolution, ballet, like all of the arts, fell under the auspices of the Soviet authorities. In light of these events, many feared that the imperial ballet troupes would be disbanded. Instead, the Soviets attempted to mold the former imperial ballet to suit their revolutionary cultural agenda and employ it to reeducate the masses. As Christina Ezrahi’s groundbreaking study reveals, they were far from successful in this ambitious effort to gain complete control over art.

Swans of the Kremlin offers a fascinating glimpse at the collision of art and politics during the volatile first fifty years of the Soviet period. Ezrahi shows how the producers and performers of Russia’s two major troupes, the Mariinsky (later Kirov) and the Bolshoi, quietly but effectively resisted Soviet cultural hegemony during this period. Despite all controls put on them, they managed to maintain the classical forms and traditions of their rich artistic past and to further develop their art form. These aesthetic and professional standards proved to be the power behind the ballet’s worldwide appeal. The troupes soon became the showpiece of Soviet cultural achievement, as they captivated Western audiences during the Cold War period.

Based on her extensive research into official archives, and personal interviews with many of the artists and staff, Ezrahi presents the first-ever account of the inner workings of these famed ballet troupes during the Soviet era. She follows their struggles in the postrevolutionary period, their peak during the golden age of the 1950s and 1960s, and concludes with their monumental productions staged to celebrate the fiftieth anniversary of the revolution in 1968.