Sustaining Loss: Art and Mournful Life

از دست دادن پایدار به کاوش در پیوند عجیب و آسیب زا از زنده و مرده در هنر و جذابیت بیمارگونه ای که برای زیبایی شناسی فلسفی مدرن دارد می پردازد. نویسنده از کانت شروع می کند که چگونه نظریه زیبایی شناسی بارها به نیروی متحرک بدن مرده اثر هنری کشیده شده است. او قوی‌ترین عبارات این اجبار فلسفی را در تز هگل می‌بیند که هنر چیزی مربوط به گذشته است، و از نظر فروید که اثر هنری در رنج بی‌پایان چیزی است که مرده است، اما همچنان ادعاهایی بر آن دارد. زندگان.

این کتاب ادعا می‌کند که زیبایی‌شناسی مدرن، کلید باز کردن رابطه شکنجه‌آمیز مدرنیته با گذشته‌ای است که دائماً پشت سر می‌گذارد. از آنجا که ظرفیت مقاومت در برابر نیروی گریز ناپذیر گذشته ای که برای ما مرده است به آزمون عالی برای یک فلسفه کاملاً مدرن و کاملاً سکولار تبدیل می شود، زیبایی شناسی به مرکز تأمل فلسفی می رود. اما، نویسنده استدلال می‌کند، این جهت‌گیری فلسفی سکولار تنها در صورتی می‌تواند پایدار بماند که نظریه زیبایی‌شناختی از طریق تماس نزدیک با آثار هنری مدرنیستی جهت‌گیری باقی بماند.

زیان پایدار نه تنها کانت، بلکه هگل را بررسی می‌کند. و فروید، و همچنین هنرمندان معاصر گرهارد ریشتر و ایلیا کاباکوف، که هنرشان به شکلی پربار در برابر گذشته خود هنر قرار می گیرد. نویسنده تاکید می کند که مدرن زیستن، زندگی با گذشته مرده ای است که هنر مدرنیستی بی وقفه آن را از بین می برد. در مجموع، هدف کتاب بیان یک نظریه زیباشناختی مناسب برای زندگی در زمانی است که به قول فلانری اوکانر، «نابینا نمی بیند و لنگ راه نمی رود، و آنچه مرده است به همین شکل می ماند. .\"

Sustaining Loss explores the uncanny, traumatic weaving together of the living and the dead in art, and the morbid fascination it holds for modern philosophical aesthetics. Beginning with Kant, the author traces how aesthetic theory has been drawn back repeatedly to the moving power of the undead body of the work of art. He locates the most potent expressions of this philosophical compulsion in Hegel's thesis that art is a thing of the past, and in Freud's view that the work of art is the haunting of the present by the endless suffering of what is dead but still has claims over the living.

The book asserts that modern aesthetics holds the key to unlocking the tortured relation of modernity to the past it is perpetually leaving behind. As the capacity to withstand the inescapable force of a past that is dead for us becomes the supreme test for a fully modern, fully secular philosophy, aesthetics moves to the center of philosophical reflection. But, the author argues, this secular philosophical orientation can be sustained only if aesthetic theory remains oriented by intimate contact with modernist works of art.

Sustaining Loss examines not only Kant, Hegel, and Freud, but also the contemporary artists Gerhard Richter and Ilya Kabakov, whose art turns fruitfully against art's own past. To live as a modern, the author asserts, is to live with the dead past that modernist art ceaselessly disgorges. Overall, the book aims to articulate an aesthetic theory suitable to the task of living in a time when, in Flannery O'Connor's words, "The blind don't see and the lame don't walk, and what's dead stays that way."