Surrogacy and the Reproduction of Normative Family on TV

این کتاب به بررسی تکثیر داستان‌های رحم اجاره‌ای در تلویزیون می‌پردازد، موضوعاتی مانند ناباروری، مادری، فرزندپروری و خانواده را بررسی می‌کند. بررسی می‌کند که علی‌رغم توانایی فن‌آوری‌های تولیدمثلی در خم کردن خطوط خانواده، روایت‌های نمایش‌ها برای حمایت از خانواده سفیدپوست، دگرجنس‌گرا و ژنتیکی به‌عنوان ایده‌آل کار می‌کنند. در گفتگو با پاسخ طیفی از بینندگان زن، اعم از مادر و غیر مادر، این کتاب با مطالعاتی از جمله خیابان تاج گذاری (1960-تاکنون)، Giuliana، ساخت ایدئولوژی خانواده در تلویزیون را به دقت بررسی می کند. & بیل (2009-2014)، قوانین نامزدی (2007-2013)، عادی جدید (2012-2013)، برترین دریاچه: دختر چینی (2017) داستان ندیمه (2017 تا کنون) و فیلم مامان عزیزم (2008). این مطالعات تعدادی سوال را مطرح می کند. آیا همجنسگرایی تنها زمانی قابل قبول است که هنجارهای دگرجنسگرا را تکرار کند؟ آیا شخصیت های زن تنها زمانی محقق می شوند که مادران ژنتیکی باشند؟ آیا عاشقانه های دگرجنس گرا بر فناوری در درمان ناباروری غلبه می کند؟ در حالی که پاسخ به این سؤالات ممکن است نشان دهد که تلویزیون همچنان با روایت‌های ناهمسانی مطابقت دارد، این کتاب به طور مهمی نشان می‌دهد که مخاطبان به پایان‌های خوش جایگزینی تمایل دارند که شخصیت‌های زن نابارور را مثبت‌تر نشان می‌دهند و شکل‌گیری‌های خویشاوندی جایگزین را معنادار می‌شناسند.

This book examines the proliferation of surrogacy storylines on TV, exploring themes of infertility, motherhood, parenting and family. It investigates how, despite reproductive technologies’ ability to flex contours of family, the shows’ narratives work to uphold the white, heterosexual, genetically-reproduced family as the ideal. In dialogue with responses from a range of female viewers, both mothers and non-mothers, the book scrutinises the construction of family ideology on television with studies including Coronation Street (1960-present), Giuliana & Bill (2009-2014), Rules of Engagement (2007-2013), The New Normal (2012-2013), Top of the Lake: China Girl (2017) The Handmaid’s Tale (2017-present) and film Baby Mama (2008). These studies raise a number of questions; is homosexuality only acceptable when it echoes heterosexual norms? Are female characters only fulfilled when they are genetic mothers? Does heterosexual romance override technology in the cure for infertility? While the answers to these questions may suggest that television still conforms to heteronormative narratives, this book importantly demonstrates that audiences desire alternative happy endings that show infertile female characters more positively and recognise alternative kinship formations as meaningful.