Surgery for Endocrinological Diseases and Malformations in Childhood

شرایط غدد درون ریز که نیاز به مداخله جراحی در گروه سنی کودکان دارند، غیرمعمول است. هنگامی که تشخیص داده می شوند، منبع علاقه و اغلب بحث های قابل توجهی هستند. این قابل درک است، زیرا تعداد کمی از مراکز و حتی تعداد کمتری از جراحان می توانند از تجربیات گسترده این موضوع استفاده کنند. اختلاف نظر زیاد در مورد مدیریت نیز از این جهت قابل درک است که ضایعات غدد درون ریز کودکان اغلب از نظر بافت شناسی، تاریخچه طبیعی و پاسخ به درمان به طور قابل توجهی با همتایان بزرگسال خود متفاوت است. ضایعات غدد درون ریز کودکان نیز معمولاً کمتر بدخیم هستند. علاوه بر پیشرفت‌های بزرگ در تکنیک‌های جراحی و بیهوشی و نظارت بر عمل، پیشرفت در چهار زمینه مدیریت اختلالات غدد درون ریز در گروه سنی کودکان را در دهه گذشته به طور قابل‌توجهی ارتقا داده است: تصویربرداری، آسیب‌شناسی، فارماکولوژی و ژنتیک. ابزارهای جدید تصویربرداری، سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری و تصویربرداری تشدید مغناطیسی، امکانات تشخیصی بسیار خوبی را اضافه کرده‌اند. پیشرفت‌های جدیدتر، مانند تصویربرداری از هسته‌های رادیویی برای غده آدرنال و امکان استفاده از آنتی‌بادی‌های برچسب‌گذاری شده، نوید گسترش افق تصویربرداری ما را حتی بیشتر می‌کند. در زمینه پاتولوژی، توسعه نشانگرهای ایمونوسیتوشیمیایی (به عنوان مثال، آنتی بادی های مونوکلونال)، اصلاح در لکه های خاص و کمال مداوم بیوپسی های آسپیراسیون با سوزن ظریف، قابلیت های جدید تشخیصی و همچنین تحقیقاتی را ارائه می دهد. عوامل دارویی جدیدتر، مانند مسدودکننده‌های آلفا و بتا، مسدودکننده‌های کانال کلسیم و آنالوگ‌های تیروکسین، سطح جدیدی از ایمنی را به مدیریت فئوکروموسیتوم بالقوه کشنده اضافه می‌کنند.

Endocrine conditions requiring surgical intervention in the pediatric age­ group are uncommon. When diagnosed, they are the source of great in­ terest and, often, considerable debate. This is understandable, since few centers and even fewer individual surgeons can draw on vast experience of this subject. The great divergence of opinion regarding management is also understandable in that pediatric endocrine lesions often differ considerably from their adult counterparts in histology, natural history and response to treatment. Pediatric endocrine lesions are also, as a rule, less frequently malignant. In addition to the great strides made in surgical and anesthetic technique and operative monitoring, progress in four areas has substantially advanced the management of endocrine dis­ orders in the pediatric age group in the last decade: imaging, pathology, pharmacology and genetics. The new imaging tools, ultrasonography, computed tomography and magnetic resonance imaging, have added great diagnostic possibilities. More recent developments, such as radio nuclide imaging for the adrenal gland and the possibility of using tagged antibodies, promise to expand our imaging horizons even further. In the field of pathology, the develop­ ment of immunocytochemical markers (e. g. , monoclonal antibodies), the refinement in special stains and the continuous perfection of fine needle aspiration biopsies offer great new diagnostic as well as research capabil­ ities. Newer pharmacological agents, such as the alpha and beta blockers, the calcium channel blockers and thyroxine analogs, add a whole new level of safety to the management of the potentially lethal pheochromocytoma.