Supreme Command: Soldiers, Statesmen and Leadership in Wartime

روابط بین رهبران نظامی و رهبران سیاسی همیشه یک رابطه پیچیده بوده است، به ویژه در زمان جنگ. وقتی چیپ ها خراب می شوند، چه کسی باید نمایش را اجرا کند -- سیاستمداران یا ژنرال ها؟ در فرماندهی عالی، الیوت کوهن چهار دولتمرد جنگی بزرگ دموکراتیک - آبراهام لینکلن، ژرژ کلمانسو، وینستون چرچیل و دیوید بن گوریون - را بررسی می کند تا پاسخ شگفت انگیز را آشکار کند: سیاستمداران. دولت‌های بزرگ جنگ‌های خود را به ژنرال‌های خود واگذار نمی‌کنند و سپس از سر راه خود دور می‌مانند. دولتمردان بزرگ از ژنرال های خود ژنرال های بهتری می سازند. آنها سربازان نظامی خود را زیر سوال می برند و رانندگی می کنند و در مواقع کلیدی توصیه های آنها را نادیده می گیرند. ژنرال ها ممکن است فکر کنند که می دانند چگونه برنده شوند، اما دولتمردان کسانی هستند که تصویر بزرگ را می بینند.

لینکلن، کلمانسو، چرچیل و بن گوریون چهار نوع مختلف دموکراسی را تحت سخت ترین شرایط قابل تصور رهبری کردند. آنها از چهار پیشینه بسیار متفاوت می آمدند - وکیل پشت وود، دوئل...

The relationship between military leaders and political leaders has always been a complicated one, especially in times of war. When the chips are down, who should run the show -- the politicians or the generals? In Supreme Command, Eliot Cohen examines four great democratic war statesmen -- Abraham Lincoln, Georges Clemenceau, Winston Churchill, and David Ben-Gurion -- to reveal the surprising answer: the politicians. Great states-men do not turn their wars over to their generals, and then stay out of their way. Great statesmen make better generals of their generals. They question and drive their military men, and at key times they overrule their advice. The generals may think they know how to win, but the statesmen are the ones who see the big picture.

Lincoln, Clemenceau, Churchill, and Ben-Gurion led four very different kinds of democracy, under the most difficult circumstances imaginable. They came from four very different backgrounds -- backwoods lawyer, dueling...