Supernovae

برای هزاره‌ها، بشر شاهد حرکت آسمان‌ها در حرکت باشکوه خود از شب به شب و از سالی به سال دیگر بوده و با تغییرات آنها فصول در حال تغییر را پیش‌بینی می‌کند. خورشید، ماه، و سیارات در جایی که به نظر می رسد فلکی تغییر ناپذیر است حرکت می کنند، مگر گاهی اوقات زمانی که یک \"ستاره\" جدید ظاهر می شود. در میان ستاره های جدید دنباله دارها، نواخترها و در نهایت ابرنواخترها، موضوع این کتاب وجود دارد. بشر خرافاتی این وقایع را به عنوان نشانه های مهمی در نظر گرفت و آنها را با دقت ثبت کرد به طوری که ما سوابقی از ابرنواخترها داریم که ممکن است به سال 1300 قبل از میلاد برگردد (کلارک و استفنسون، 1977؛ موردین و موردین، 1985). حلقه ماکیان، که گمان می‌رود بقایای 15000 ساله ابرنواختری در فاصله 800 عددی باشد (شوالیه و سیوارد، 1988)، باید اجداد ما را شگفت زده کرده باشد. ابرنواختر Tycho در سال 1572، در فاصله 2500 pc، دارای قدر -4 بود. 0، قابل مقایسه با زهره در درخشان ترین آن، و ابرنواختر کپلر در 1604 دارای قدر - 3 یا بیشتر بود. بنابراین ابرنواختر حلقه ماکیان ممکن است قدر 6- یا بیشتر داشته باشد و در طول روز به راحتی قابل مشاهده باشد. یک ابرنواختر در ولا، در حدود 8000 سال قبل از میلاد مسیح، مانند SN 1006، که قدر آن ممکن است 9- بوده باشد، به نسبت نزدیک بود. در حالی که بیشتر سوابق ابرنواختر مربوط به دنیای قدیم است، ابرنواختر 1054 حداقل در یک سنگ نگاره در غرب آمریکا ثبت شده است.

For millennia mankind has watched as the heavens move in their stately progression from night to night and from year to year, presaging with their changes the changing seasons. The sun, the moon, and the planets move in what appears to be an unchanging firmament, except occasionally when a new "star" appears. Among the new stars there are comets, novae, and finally supernovae, the subject of this book. Superstitious mankind regarded these events as significant portents and recorded them carefully so that we have records of supernovae that may reach back as far as 1300 B. C. (Clark and Stephenson, 1977; Murdin and Murdin, 1985). The Cygnus Loop, believed to be a 15,000-year-old supernova remnant at a distance of only 800 pc (Chevalier and Seward, 1988), must have awed our ancestors. Tycho's supernova of 1572, at a distance of 2500 pc, had a magnitude of -4. 0, comparable to Venus at its brightest, and Kepler's supernova of 1604 had a magnitude of - 3 or so. Thus the Cygnus Loop supernova might have had a magnitude of - 6 or so, and should have been readily visible in daytime. A supernova in Vela, about 8000 B. C. was comparably close, as was SN 1006, whose magnitude may have been -9. While most of the supernova records come from the Old World, the supernova of 1054 is recorded in at least one petroglyph in the American West.