Superchurch: The Rhetoric and Politics of American Fundamentalism

بنیادگرایی مسیحی یک دکترین و یک گفتمان در تنش است. بنیادگرایان خود را هم حاشیه‌نشین و هم اکثریت توصیف می‌کنند. آنها پایان قریب الوقوع جهان را اعلام می کنند، در حالی که کلان کلیساهای عظیم و سازمان های لابی سیاسی می سازند. آنها از نیاز به خلوص و جدایی از دنیای بیرون صحبت می کنند در حالی که به طور مداوم در جستجوی راه های مؤثرتر و متقاعدکننده تر برای برقراری ارتباط با خارجی ها و تبدیل آنها به آنها نوآوری می کنند. برای بسیاری از افراد خارجی، گفتار بنیادگرایانه متناقض، غیرمنطقی، غیرقابل تحمل و به طور خطرناکی ضد دموکراسی به نظر می رسد. برای درک پیچیدگی بنیادگرایی، باید به درون تنش ها و پارادوکس ها نگاه کنیم. ما باید شیوه‌هایی را که بنیادگرایان خود را برای خود توصیف می‌کنند، جدی بگیریم، و برای انجام آن، باید با بررسی نقش مرکزی «کلیسا» در سخنان و سیاست بنیادگرایان شروع کنیم. ابرکلیسا با تکیه بر پنج مطالعه موردی جذاب، برخورد پیچیده و در عین حال خواندنی از نظریه بلاغی و سیاسی را با رویکردی پیچیده به بنیادگرایی ترکیب می کند که نه جذابیت آن را نادیده می گیرد و نه تنش های حل نشدنی آن را پنهان می کند. ادواردز نظریه‌های بلاغت، مخالفت‌ها، مشورت و مدنیت را به چالش می‌کشد و در عین حال بینش‌های انتقادی جدیدی را در مورد تکامل و تأثیر مستمر یکی از مهم‌ترین جنبش‌های فرهنگی و سیاسی قرن گذشته ارائه می‌کند.

Christian Fundamentalism is a doctrine and a discourse in tension. Fundamentalists describe themselves as both marginal and a majority. They announce the imminent end of the world while building massive megachurches and political lobbying organizations. They speak of the need for purity and separation from the outside world while continually innovating in their search for more effective and persuasive ways to communicate with and convert outsiders. To many outsiders, Fundamentalist speech seems contradictory, irrational, intolerant, and dangerously antidemocratic. To understand the complexity of Fundamentalism, we have to look inside the tensions and the paradoxes. We have to take seriously the ways in which Fundamentalists describe themselves to themselves, and to do that, we must begin by exploring the central role of “the church” in Fundamentalist rhetoric and politics. Drawing on five fascinating case studies, Superchurch blends a complex yet readable treatment of rhetorical and political theory with a sophisticated approach to Fundamentalism that neither dismisses its appeal nor glosses over its irresolvable tensions. Edwards challenges theories of rhetoric, counterpublics, deliberation, and civility while offering critical new insights into the evolution and continuing influence of one of the most significant cultural and political movements of the past century.