Substance in Aristotle's Metaphysics Zeta

این کتاب استدلال می‌کند که طبق متافیزیکزیتا، صورت‌های جوهری موجودی جوهری را در جهان محسوس تشکیل می‌دهند، و ترکیبات منفرد اجزای اساسی را تشکیل می‌دهند که دارای این نوع هستی هستند. این مطالعه توضیح می‌دهد که چرا ارسطو پس از مقوله‌ها، فیزیک، و De Anima یک بررسی مجدد از جوهر ارائه می‌دهد و سهمی که قرار است Z انجام دهد را برجسته می‌کند. به علم هستی نورمن O. Dahl استدلال می کند که Z.1-11 هر دو اشکال اساسی و ترکیبات فردی را به عنوان کاندیدای اجزای اصلی باقی می گذارد، با Z.12 چیزی است که می توان کنار گذاشت. او توضیح می‌دهد که اگرچه تمرکز اصلی Z.13-16 استدلال علیه دیدگاه افلاطونی است که کلیات را اجزای اساسی می‌داند، برخی از استدلال‌های آن ارسطو را به ترکیب‌های منفرد به‌عنوان مؤلفه‌های اساسی متعهد می‌سازد، و Z.17 شکل اساسی به خود می‌گیرد تا آن را تشکیل دهد. وجود اساسی با آن تعهد سازگار است.

.

This book argues that according to Metaphysics Zeta, substantial forms constitute substantial being in the sensible world, and individual composites make up the basic constituents that possess this kind of being. The study explains why Aristotle provides a reexamination of substance after the Categories, Physics, and De Anima, and highlights the contribution Z is meant to make to the science of being. Norman O. Dahl argues that Z.1-11 leaves both substantial forms and individual composites as candidates for basic constituents, with Z.12 being something that can be set aside. He explains that although the main focus of Z.13-16 is to argue against a Platonic view that takes universals to be basic constituents, some of its arguments commit Aristotle to individual composites as basic constituents, with Z.17’s taking substantial form to constitute substantial being is compatible with that commitment.

.