Structure and Diversity: Studies in the Phenomenological Philosophy of Max Scheler

بنیادگرایی در فلسفه در اثر زندگی‌نامه‌ای خود، آموزش هنری آدامز، این فرزند سرخورده و سرخورده روسای جمهور آمریکا در شصت سالگی با سردرگمی خود در مورد جهان بینی علمی جدیدی که در پایان قرن بیستم در حال ظهور بود مواجه شد. قرن. او خاطرنشان کرد که وحدت چیزها، که مدت‌ها از نظر اخلاقی توسط آموزه‌های مسیحیت و از نظر علمی توسط جهان‌بینی نیوتنی تضمین شده بود، با بینش جدیدتری از چیزها که تنها کثرت غیرقابل درک در ریشه‌های جهان پیدا می‌کرد، به چالش کشیده می‌شد: چه اتفاقی می‌افتد اگر کسی صداگیر را در ab yss انداخت - اجازه داد برود - رک و پوست کنده یونیتی را به کلی کنار گذاشت؟ یونیتی چی بود؟ چرا یکی مجبور شد آن را تأیید کند؟ در اینجا همه بدن به طور قاطع از کمک امتناع کرد. . . . [آدامز] دوباره دکارت خود را بیرون آورد. در هیوم و برکلی خود فرو رفت. دوباره با کانت خود کشتی گرفت. به طور جدی در مورد هگل و شو پنهاور و هارتمن خود تأمل کرد. با خوشحالی با یونانیان خود دور شد - همه فقط برای این که بپرسند وحدت به چه معناست و چه اتفاقی افتاد وقتی کسی آن را انکار کرد. ظاهراً کسی هرگز آن را انکار نکرد. هر فیلسوفی، چه عاقل و چه مجنون، طبیعتاً آن را ثابت کرده است. من آدامز، که در آن زمان با بدبینی شدید به قرن جدید نزدیک می شد، به طور غریزی احساس می کردم که اگر به مفهوم وحدت حمله کنیم، کل بنای دانش بشری به سرعت فرو خواهد ریخت. برای درک نیاز به یکپارچگی پدیده های ظاهرا متفاوت است.

FOUNDATIONALISM IN PHILOSOPHY n his autobiographical work, The Education of Henry Adams, this I brooding and disillusioned offspring of American presidents confronted, at age sixty, his own perplexity concerning the new scientific world-view that was emerging at the end of the century. He noted that the unity of things, long guaranteed morally by the teachings of Christianity and scientifically by the Newtonian world-view, was being challenged by a newer vision of things that found only incomprehensible multiplicity at the root of the world: What happened if one dropped the sounder into the ab­ yss-let it go-frankly gave up Unity altogether? What was Unity? Why was one to be forced to affirm it? Here every­ body flatly refused help. . . . [Adams] got out his Descartes again; dipped into his Hume and Berkeley; wrestled anew with his Kant; pondered solemnly over his Hegel and Scho­ penhauer and Hartmann; strayed gaily away with his Greeks-all merely to ask what Unity meant, and what happened when one denied it. Apparently one never denied it. Every philosopher, whether sane or insane, naturally af­ firmed it. I Adams, then approaching with heavy pessimism a new century, felt instinc­ tively that, were one to attack the notion of unity, the entire edifice of human knowledge would quickly collapse. For understanding requires the unification of apparently different phenomena.