Structural Anthropology Zero

این مجلد از نوشته‌های لوی استراوس از ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۷ شاهد دوره‌ای از کار اوست که اغلب نادیده گرفته می‌شود، اما بوته‌ای برای انسان‌شناسی ساختاری بود که او در سال‌های بعد به توسعه آن ادامه داد. p>

مثل بسیاری از روشنفکران یهودی اروپایی، لوی استروس در حالی که نازی‌ها بیشتر اروپا را اشغال کرده بودند به نیویورک پناه برد. او قبلاً با یاکوبسون و زبان‌شناسی ساختاری آشنا شده بود، اما هنوز دستور کار ساختارگرایی را که در دهه‌های 1950 و 1960 انجام می‌داد، تنظیم نکرده بود. در عین حال، این سال‌های آمریکا زمانی بود که لوی استروس از برخی از ویرانگرترین فجایع تاریخی جهان - نسل‌کشی مردمان بومی آمریکا و یهودیان اروپایی - آگاه شد. از آغاز دهه 1950، انسان‌شناسی لوی استروس به طور ضمنی وزن سنگین خاطره و امکان شوآ را تحمل می‌کند. بنابراین صحبت از «انسان شناسی ساختاری صفر» به معنای ارجاع به منبع شیوه ای از تفکر است که تصور ما از انسان را برعکس کرد. اما این پیش درآمد انسان شناسی ساختاری همچنین بر حس یک تابلوی رسا که نویسنده اش را در پایان جنگ متحرک ساخت و همچنین پروژه - که با دیگران به اشتراک گذاشته شد - از یک تولد دوباره تمدنی بر اساس زمینه های بدیع، تأکید می کند. /p>

این جلد از متون لوی اشتراوس مربوط به دهه 1940 که برای اولین بار در اینجا به زبان انگلیسی منتشر می شود، مورد توجه دانشجویان و محققان در زمینه انسان شناسی، جامعه شناسی و عموماً علوم اجتماعی خواهد بود.

This volume of Lévi-Strauss's writings from 1941 to 1947 bears witness to a period of his work which is often overlooked but which was the crucible for the structural anthropology that he would go on to develop in the years that followed.

Like many European Jewish intellectuals, Lévi-Strauss had sought refuge in New York while the Nazis overran and occupied much of Europe.  He had already been introduced to Jakobson and structural linguistics but he had not yet laid out an agenda for structuralism, which he would do in the 1950s and 60s. At the same time, these American years were the time when Lévi-Strauss would learn of some of the world's most devastating historical catastrophes - the genocide of the indigenous American peoples and of European Jews.  From the beginning of the 1950s, Lévi-Strauss's anthropology tacitly bears the heavy weight of the memory and possibility of the Shoah. To speak of 'structural anthropology zero' is therefore to refer to the source of a way of thinking which turned our conception of the human on its head. But this prequel to Structural Anthropology also underlines the sense of a tabula rasa which animated its author at the end of the war as well as the project – shared with others – of a civilizational rebirth on novel grounds.

Published here in English for the first time, this volume of Lévi-Strauss’s texts from the 1940s will be of great interest to students and scholars in anthropology, sociology and the social sciences generally.