Stanley Kubrick: Adapting the Sublime

اگرچه استنلی کوبریک رمان‌ها و داستان‌های کوتاه را اقتباس می‌کرد، فیلم‌های او به‌طور قابل توجهی از منبع اصلی منحرف می‌شوند. به طور خاص، از زمان 2001: A Space Odyssey (1968)، به نظر می‌رسد که فیلم‌های او به طور قطعی از تمام تکنیک‌های سینمایی بهره‌برداری می‌کنند و تجربه‌ای جذاب بصری و شنیداری را تجسم می‌دهند. اما، همانطور که نویسنده الیزا پزوتا ادعا می کند، به همین دلایل است که سینمای او به تجسم عالی برخورد عالی و پربار بین این دو هنر و همزمان استقلال آنها تبدیل می شود.

شش اقتباس آخر استنلی کوبریک--2001: A Space Odyssey، A Clockwork Orange (1971)، Barry Lyndon (1975)، The Shining (1980) ، ژاکت تمام فلزی (1987) و Eyes Wide Shut (1999) -- با الگوهای ساختاری و سبک خاصی مشخص می شوند. این ویژگی ها به نتیجه گیری در مورد نقش کوبریک در تاریخ سینما، در مورد نقش او به عنوان یک آداپتور و به طور کلی در مورد هنر اقتباس های سینمایی کمک می کند. به نظر می رسد الگوهای ساختاری و سبکی که اقتباس های کوبریک را مشخص می کنند، استدلال علمی، علیت و معناشناسی سنتی را مورد انتقاد قرار می دهند. در تاریخ سینما، کوبریک را می توان مولف مدرنیست دانست. به ویژه، او را می توان به عنوان وارث آوانگارد مدرنیستی دهه 1920 در نظر گرفت. با این حال، نویسنده الیزا پزوتا به این نتیجه می‌رسد که برخلاف پیشینیان خود، کوبریک سینمایی را خلق می‌کند که نه تنها بر هستی‌شناسی رسانه متمرکز است، بلکه بر صحنه‌سازی تجربه‌های عالی و جدید.

Although Stanley Kubrick adapted novels and short stories, his films deviate in notable ways from the source material. In particular, since 2001: A Space Odyssey (1968), his films seem to definitively exploit all cinematic techniques, embodying a compelling visual and aural experience. But, as author Elisa Pezzotta contends, it is for these reasons that his cinema becomes the supreme embodiment of the sublime, fruitful encounter between the two arts and, simultaneously, of their independence.

Stanley Kubrick's last six adaptations--2001: A Space Odyssey, A Clockwork Orange (1971), Barry Lyndon (1975), The Shining (1980), Full Metal Jacket (1987), and Eyes Wide Shut (1999)--are characterized by certain structural and stylistic patterns. These features help to draw conclusions about the role of Kubrick in the history of cinema, about his role as an adapter, and, more generally, about the art of cinematic adaptations. The structural and stylistic patterns that characterize Kubrick adaptations seem to criticize scientific reasoning, causality, and traditional semantics. In the history of cinema, Kubrick can be considered a modernist auteur. In particular, he can be regarded as an heir of the modernist avant-garde of the 1920s. However, author Elisa Pezzotta concludes that, unlike his predecessors, Kubrick creates a cinema not only centered on the ontology of the medium, but on the staging of sublime, new experiences.