Split screen Korea : Shin Sang-ok and postwar cinema

شین سانگ اوک (1926-2006) مسلماً مهمترین فیلمساز کره ای در دوران پس از جنگ بود. در طول هفت دهه، او نزدیک به 200 فیلم را کارگردانی یا تهیه‌کننده کرد، از جمله A Flower in Hell (1958) و Pulgasari (1985) و حرفه‌اش او را از کره اواخر استعمار برد. به کره جنوبی و شمالی پس از جنگ تا هالیوود. شین که در سال 1978 به شمال رفت، قبل از اینکه در سال 1986 پناهنده شود و کار خود را در کره جنوبی و هالیوود از سر بگیرد، یک سری فیلم محبوب زیر نظر کیم جونگ ایل ساخت.

در Split Screen Korea. ، استیون چانگ داستان فیلم کره ای پس از جنگ و فرهنگ عامه پس از جنگ را از طریق اولین روایت عمیق به زبان انگلیسی از حرفه قابل توجه شین روشن می کند. فیلم‌های شین با تقسیم‌بندی ملی و سیاست‌های جنگ سرد شکل گرفتند، اما Split Screen Korea تداوم زیبایی‌شناختی و سیاسی غافلگیرکننده‌ای را نه تنها در مراحل متمایز تاریخ مدرن کره جنوبی، بلکه بین کره جنوبی و کره شمالی پیدا می‌کند. این‌ها در تحلیل فیلم‌هایی که شین در طرف‌های مقابل DMZ ساخته است، به‌طور چشمگیری آشکار می‌شوند. چانگ توضیح می دهد که چگونه حساسیت فیلمسازی که ریشه در بازار کره جنوبی و سبک جهانی هالیوود دارد می تواند در شمال قابل دوام باشد.


ترکیب خوانش دقیق طیف وسیعی از فیلم ها با تحقیقات در زمینه صنعتی و شرایط سیاسی تولید فیلم کره ای، Split Screen Korea نشان می دهد که چگونه سبک های سینمایی، فرهنگ عامه، و گفتمان روشنفکری، تقسیمات کره پس از جنگ را پل زدند و پرسش های جدیدی در مورد پیامدهای تقسیم سیاسی ایجاد کردند.
</ P>

Shin Sang-ok (1926–2006) was arguably the most important Korean filmmaker of the postwar era. Over seven decades, he directed or produced nearly 200 films, including A Flower in Hell (1958) and Pulgasari (1985), and his career took him from late-colonial Korea to postwar South and North Korea to Hollywood. Notoriously crossing over to the North in 1978, Shin made a series of popular films under Kim Jong-il before seeking asylum in 1986 and resuming his career in South Korea and Hollywood.

In Split Screen Korea, Steven Chung illuminates the story of postwar Korean film and popular culture through the first in-depth account in English of Shin’s remarkable career. Shin’s films were shaped by national division and Cold War politics, but Split Screen Korea finds surprising aesthetic and political continuities across not only distinct phases in modern South Korean history but also between South and North Korea. These are unveiled most dramatically in analysis of the films Shin made on opposite sides of the DMZ. Chung explains how a filmmaking sensibility rooted in the South Korean market and the global style of Hollywood could have been viable in the North.


Combining close readings of a broad range of films with research on the industrial and political conditions of Korean film production, Split Screen Korea shows how cinematic styles, popular culture, and intellectual discourse bridged the divisions of postwar Korea, raising new questions about the implications of political partition.