Spinal Opiate Analgesia: Experimental and Clinical Studies

توسعه اخیر استفاده از مواد افیونی نخاعی به عنوان یک درمان منطقی برای درد مبتنی بر داده های تجربی واضح و مشخص است. ما مدت هاست که می دانیم نخاع یک ساختار بسیار پیچیده است. مطالعات تشریحی ماده ژلاتینوزا بارها نشانه‌هایی از تعامل سیناپسی عظیم بین آوران‌های اولیه، مسیرهای نزولی و نورون‌های ذاتی را نشان داده‌اند. با این حال، تا به امروز، این دانش، تا آنجا که به درمان بالینی مربوط می شود، به ما اجازه داده است که فقط اتصالات خاصی را در نخاع از بین ببریم، به این امید که درد واسطه بستر بتواند از نظر آناتومیکی از آنهایی که واسطه عملکرد دیگر هستند، متمایز شود. اگرچه کوردوتومی‌ها به وضوح تحت شرایط خاصی مؤثر هستند، اما از این واقعیت رنج می‌برند که نخاع به‌گونه‌ای که از نظر آناتومیکی گسسته سازماندهی نشده است، همانطور که اغلب در متون پزشکی پایه ترسیم می‌شود، رنج می‌برند. در عوض، عملکردها به طرز ظریفی در هم تنیده می شوند و مداخلات فیزیکی خاص به احتمال زیاد اثر خاصی را ایجاد نمی کنند تا اینکه کوبیدن نوک fmger با چکش فقط باعث از دست دادن ناخن شود. توسعه درمان‌های خاص نخاع با آگاهی روزافزون ما از سازمان‌دهی پیچیده بسترهای دارویی مرتبط با عملکرد عصبی خاص حاصل شده است.

The recent development of the use of spinal opiates as a rational therapy for pain rests on clear and certain experimental data. We have long known the spinal cord to be a highly complex structure. Anatomical studies of the substantia gelatinosa have repeatedly demonstrated signs of massive synaptic interaction between primary afferents, descending pathways and intrinsic neurons. Yet, to date that knowledge, insofar as clinical therapy is concerned, has permitted us only to destroy certain connections within the spinal cord in the hopes that the substrate mediating pain could be anatomically differentiated from those which mediate other function. Though cordotomies are clearly effective under certain circumstances, they suffer from the fact the spinal cord is not organized in such an anatomically discrete fashion as is often times drawn in basic medical text. Rather, functions intertwine exquisitely and specific physical interventions are no more likely to produce a specific effect than smashing of the fmgertip with a hammer will produce just a loss of the fingernail. The development of specific therapies of the spinal cord has come about by our growing aware­ ness of the intricate organization of the pharmacological substrates associated with specific neural function.