Speech Act Phenomenology

ماهیت و کارکرد زبان به عنوان اصلی ترین وسیله ارتباطی انسان، جایگاهی کانونی در علوم انسانی، به ویژه در فلسفه دارد. مفهوم "ارتباط" مشکل ساز است زیرا هم "معنا" (ماهیت زبان) و هم فعالیت گفتار (عملکرد زبان) را پیشنهاد می کند. نظریه فلسفی «کنش‌های گفتاری» تلاشی برای روشن کردن ابهامات «گفتار» به عنوان استفاده از زبان برای توصیف حالات امر و فرآیندی است که در آن توصیف به عنوان «ارتباط» ایجاد می‌شود. پژوهش حاضر، پدیدارشناسی کنش گفتار، تا حدی یک بررسی تئوری کنش گفتار است. این نظریه توضیحی را برای عملکرد گفتار ارائه می دهد، یعنی ساختار گفتار به عنوان "روابط" و محتوای گفتار به عنوان "معنا" عمل می کند. بیانیه اصلی نظریه کنش گفتاری که مورد بررسی قرار می گیرد، بیانیه ای است که توسط آستین ارائه شده است. یک نگرانی ثانویه، فرمول بندی نظریه است که توسط سرل و گریس ارائه شده است. محدودیت های نظریه کنش گفتاری با به کارگیری این نظریه به عنوان توضیحی از «ارتباطات انسانی» مشخص می شود. این بررسی مفهومی «ارتباط» نشان می‌دهد که روش فلسفی «تحلیل» تضاد «ماهیت» و «کارکرد» زبان را حل نمی‌کند. اساساً، تمایزات مفهومی نظریه کنش گفتاری (مانند سخنان، اشعار، و پرلوکوشن ها) به عنوان توضیحی جامع از مفهوم «ارتباط» خالی است.

The nature and function of language as Man's chief vehicle of communi­ cation occupies a focal position in the human sciences, particularly in philosophy. The concept of 'communication' is problematic because it suggests both 'meaning' (the nature of language) and the activity of speaking (the function of language). The philosophic theory of 'speech acts' is one attempt to clarify the ambiguities of 'speech' as both the use of language to describe states of affair and the process in which that description is generated as 'communication'. The present study, Speech Act Phenomenology, is in part an exam­ ination of speech act theory. The theory offers an explanation for speech performance, that is, the structure of speech acts as 'relationships' and the content of speech acts as 'meaning'. The primary statement of the speech act theory that is examined is that presented by Austin. A seconda­ ry concern is the formulation of the theory as presented by Searle and Grice. The limitations of the speech act theory are specified by applying the theory as an explanation of 'human communication'. This conceptual examination of 'communication' suggests that the philosophic method of 'analysis' does not resolve the antinomy of language 'nature' and 'function'. Basically, the conceptual distinctions of the speech act theory (i. e. locutions, illocutions, and perlocutions) are found to be empty as a comprehensive explanation of the concept 'communication'.