Speech Act and Sachverhalt: Reinach and the Foundations of Realist Phenomenology

پدیدارشناسی همانطور که آدولف رایناخ (7-1883-191) در کارنامه فلسفی بسیار کوتاه خود به کار می‌برد، تمام فضایل تحقیقات منطقی هوسرل را نشان می‌دهد. هوشیار است، نگران است که واضح باشد و با مشکلات خاصی سروکار دارد. بنابراین قابل درک است که در فضای فلسفی که در آن شاهکار هوسرل صرفاً به عنوان یک پله در راه منطق پدیدار بعدی او یا حتی به نوشته‌های یک هایدگر تلقی می‌شود، مشارکت رایناخ در فلسفه دقیق فلسفه همه اما کاملا فراموش شده موضوعاتی که رایناخ در مورد آنها روشن‌تر نوشت، کنش‌های گفتاری (که او آن‌ها را «کنش‌های اجتماعی» نامید) و حالات امور (ساکورهالت)، و نیز واقع‌گرایی او در مورد جهان خارج، به‌عنوان حافظ سنت‌های دیگر تلقی شده‌اند. فلسفه دقیق امیدوارم که جلد حاضر نیز مانند همکارانم در جهت اصلاح این حادثه ناگوار تاریخی باشد. گزارش رایناخ از قضاوت ها و حالات امور، گزارشی که پیش از راسل و ویتگنشتاین است، برخورد او با کنش های گفتاری در سال 1913، بازخوانی او از هیوم و جنبه هایی از فلسفه حقوقی او موضوعات اصلی فلسفی هستند که در ادامه به آنها پرداخته می شود. اما تجزیه و تحلیل او از مشورت و همچنین کار او در مورد حرکت و پارادوکس های زنو فقط یک اشاره گذرا دارد.

Phenomenology as practised by Adolf Reinach ( 1883-191 7) in his all too brief philosophical career exemplifies all the virtues of Husserl's Logical Investigations. It is sober, concerned to be clear and deals with specific problems. It is therefore understandable that, in a philosophical climate in which Husserl's masterpiece has come to be regarded as a mere stepping stone on the way to his later Phenomeno­ logy, or even to the writings of a Heidegger, Reinach's contributions to exact philo­ sophy have been all but totally forgotten. The topics on which Reinach wrote most illuminatingly, speech acts (which he called 'social acts') and states of affairs (Sachverhalte ), as well as his realism about the external world, have come to be regarded as the preserve of other traditions of exact philosophy. Like my fellow­ contributors, I hope that the present volume will go some way towards correcting this unfortunate historical accident. Reinach's account of judgements and states of affairs, an account that precedes those of Russell and Wittgenstein, his 1913 treatment of speech acts, his reinter­ pretation of Hume and aspects of his legal philosophy are the main philosophical topics dealt with in what follows. But his analysis of deliberation as well as his work on movement and Zeno's paradoxes get only a passing mention.