Spare No One: Mass Violence in Roman Warfare

در سال 146 قبل از میلاد، ارتش جمهوری روم، کارتاژ و کورنت، دو شهر از دیدنی ترین شهرهای مدیترانه باستان را ویران کردند. این نمایشی از بی رحمی آنقدر وحشتناک بود که معاصران را شوکه کرد و زخم های عمیق و آسیب های تاریخی قابل لمس را پشت سر گذاشت. با این حال این ویرانی های دوقلو در دوران طولانی جنگ رومیان چندان خارق العاده نبود. گابریل بیکر در از هیچ کس دریغ نکن، به طور قانع کننده ای نشان می دهد که خشونت جمعی برای عملیات نظامی روم حیاتی است. در واقع، تقریباً در هر جنگی که در قرون سوم و دوم پیش از میلاد انجام دادند، لژیون‌های رومی مردم را کشتند و به بردگی گرفتند، زندانیان را اعدام کردند و شهرها را به آتش کشیدند. این کتاب قدرتمند نشان می‌دهد که این اعمال خشونت‌آمیز معمولاً دست‌ساز سربازان دیوانه‌وار نبوده است، و همچنین فوران‌های خود به خودی وحشی‌گری‌های کنترل‌نشده نیز نبوده‌اند. برعکس - و نگران‌کننده‌تر - فرماندهان رومی عمدا از این استراتژی‌های وحشیانه برای دستیابی به حیاتی‌ترین اهداف نظامی و اهداف سیاسی خود استفاده کردند. بیکر با توجه طولانی مدت به این جنبه ناشناخته تاریخ روم، تصویری کاملتر، هرچند تیره تر، از جنگ روم به تصویر می کشد. او در نهایت نشان می دهد که جنایات قرن بیستم و بیست و یکم دارای سوابق تاریخی عمیقی است. او با روشن کردن استفاده استراتژیک از جنگ تمام عیار در دنیای باستان، به ما یادآوری می کند که ترور و خشونت توده ای می تواند سیاست های منطقی مردان و دولت ها بسیار قبل از عصر مدرن باشد.

In 146 BC, the armies of the Roman Republic destroyed Carthage and Corinth, two of the most spectacular cities of the ancient Mediterranean world. It was a display of ruthlessness so terrible that it shocked contemporaries, leaving behind deep scars and palpable historical traumas. Yet these twin destructions were not so extraordinary in the long annals of Roman warfare. In Spare No One, Gabriel Baker convincingly shows that mass violence was vital to Roman military operations. Indeed, in virtually every war they fought during the third and second centuries BC, the Roman legions killed and enslaved populations, executed prisoners, and put cities to the torch. This powerful book reveals that these violent acts were not normally the handiwork of frenzied soldiers run amok, nor were they spontaneous outbursts of uncontrolled savagery. On the contrary—and more troublingly—Roman commanders deliberately used these brutal strategies to achieve their most critical military objectives and political goals. Bringing long-overdue attention to this little-known aspect of Roman history, Baker paints a fuller, albeit darker, picture of Roman warfare. He ultimately demonstrates that the atrocities of the twentieth and twenty-first centuries have deep historical precedents. Casting a fresh light on the strategic use of total war in the ancient world, he reminds us that terror and mass violence could be the rational policies of men and states long before the modern age.