Space, Time, and the Origins of Transcendental Idealism: Immanuel Kant’s Philosophy from 1747 to 1770

این کتاب شرحی از وحدت متافیزیک اولیه امانوئل کانت، از جمله لحظه ای که او ایده آلیسم استعلایی را ابداع کرد، ارائه می دهد. متیو روکگابر استدلال می کند که تقسیم بین «دو جهان» - جهان ماده، نیرو و فضا از یک سو، و جهان مواد متافیزیکی با حالات درونی و اصول حفظ شده توسط خدا از سوی دیگر - چیزی است که تفکر کانت را هدایت می کند. تا سال 1770 کانت به طور مداوم تصوری از فضا به عنوان محصول مادی مبتنی بر نیرو از مونادهایی داشت که فقط در طبیعت وجود دارند. همانطور که روکگابر توضیح می دهد، ایده آلیسم استعلایی به عنوان یک متافیزیک برساخت گرا ظاهر می شود، دیدگاهی که در آن فضا و زمان روابط واقعی خارج از ذهن هستند، اما این روابط به لحاظ متافیزیکی به موضوع وابسته هستند. سوژه «اکنون» و «اینجا» ساده را ایجاد می‌کند، بنابراین معیاری را با قواعد دگرگونی به پیوسته ذاتاً نامعین و بی‌نهایت تقسیم‌پذیر طبیعت وارد می‌کند که تمام تشخص و اندازه‌گیری را ممکن می‌سازد.

This book provides an account of the unity of Immanuel Kant’s early metaphysics, including the moment he invents transcendental idealism. Matthew Rukgaber argues that a division between “two worlds”—the world of matter, force, and space on the one hand, and the world of metaphysical substances with inner states and principles preserved by God on the other—is what guides Kant’s thought. Until 1770 Kant consistently held a conception of space as a force-based material product of monads that are only virtually present in nature. As Rukgaber explains, transcendental idealism emerges as a constructivist metaphysics, a view in which space and time are real relations outside of the mind, but those relations are metaphysically dependent on the subject. The subject creates the simple “now” and “here,” thus introducing into the intrinsically indeterminate and infinitely divisible continua of nature a metric with transformation rules that make possible all individuation and measurement.