Sounding the Color Line: Music and Race in the Southern Imagination

Sounding the Color Line نشان می دهد که چگونه درک رقابتی از جنوب ایالات متحده در دهه های اول قرن بیستم ما را به تجربه فرم ها، صداها و ژانرهای موسیقی در زمینه های نژادپرستانه سوق داده است. با این حال، اگرچه ممکن است از موسیقی سفید یا سیاه، راک یا رپ صحبت کنیم، صداها دائماً از چنین موانعی درز می کنند. پس، یک گسست انتقادی بین فرم های موسیقی و فرهنگی بین نژادی واقعی از یک سو و ساختارهای نژادی احساس از سوی دیگر وجود دارد. این در هیچ کجا آشکارتر از جنوب نیست.

مانند جداسازی جیم کرو، جداسازی فرم‌های موسیقی در امتداد خطوط نژادی به انرژی عظیمی برای حفظ نیاز دارد. نون می‌پرسد پروتکل‌هایی که انجمن‌های نژادی شنوندگان را ساختار می‌دهند چگونه پدید آمدند؟ چگونه آنها در مواجهه با تخلفات مکرر خط رنگ موسیقی تکامل یافته و حفظ شده اند؟ این کتاب با در نظر گرفتن جنوب به‌عنوان زمین تصوری که در آن تضادهای هویت‌های نژادی و ملی روی صحنه می‌رود، به توسعه ایده‌های مربوط به آواز محلی و ناسیونالیسم نژادی و فرهنگی در کنار عملکردهای رقابتی و گاه متناقض یک صنعت فرهنگی در حال ظهور می‌پردازد. نون با استفاده از آرشیو متنوعی از ضبط‌های موسیقی، مصنوعات انتقادی و متون ادبی نشان می‌دهد که چگونه خط رنگ موسیقی نه تنها برقرار و حفظ شده است، بلکه مکرراً عبور کرده، شکسته و اصلاح شده است. این فشار و کشش - بین منطق‌های فرهنگی جدایی‌طلبانه و بی‌احترامی موسیقی به مرزهای تعریف‌شده نژادی - یک نیروی متحرک در فرهنگ عامه آمریکا در قرن بیستم است.

Sounding the Color Line explores how competing understandings of the U.S. South in the first decades of the twentieth century have led us to experience musical forms, sounds, and genres in racialized contexts. Yet, though we may speak of white or black music, rock or rap, sounds constantly leak through such barriers. A critical disjuncture exists, then, between actual interracial musical and cultural forms on the one hand and racialized structures of feeling on the other. This is nowhere more apparent than in the South.

Like Jim Crow segregation, the separation of musical forms along racial lines has required enormous energy to maintain. How, asks Nunn, did the protocols structuring listeners’ racial associations arise? How have they evolved and been maintained in the face of repeated transgressions of the musical color line? Considering the South as the imagined ground where conflicts of racial and national identities are staged, this book looks at developing ideas concerning folk song and racial and cultural nationalism alongside the competing and sometimes contradictory workings of an emerging culture industry. Drawing on a diverse archive of musical recordings, critical artifacts, and literary texts, Nunn reveals how the musical color line has not only been established and maintained but also repeatedly crossed, fractured, and reformed. This push and pull―between segregationist cultural logics and music’s disrespect of racially defined boundaries―is an animating force in twentieth-century American popular culture.