Sophistry and Political Philosophy: Protagoras’ Challenge to Socrates

یکی از چالش‌های اصلی فلسفه سیاسی معاصر، عدم امکان آشکار رسیدن به هر «حقیقت» مورد توافق مشترک است. همانطور که نیچه در اراده به قدرت خود مشاهده کرده است، می توان گفت که جریان های نسبی گرایی که مشخصه تفکر مدرن شده اند با سفسطه باستانی متولد شده اند. اگر به دنبال درک نقاط قوت و ضعف نسبی‌گرایی رادیکال معاصر هستیم، باید ابتدا به سوفسطائیان دوران باستان بنگریم که معروف‌ترین و چالش‌برانگیزترین آنها پروتاگوراس است.

با سفسطه و فلسفه سیاسی، رابرت سی. بارتلت اولین خوانش نزدیک از ارائه دو قسمتی افلاطون از پروتاگوراس را ارائه می دهد. در «پروتاگوراس»، افلاطون آموزه های اخلاقی و سیاسی سوفسطایی را بیان می کند، در حالی که «تئاتتوس» تقطیری از استدلال های نظری و معرفتی او را ارائه می دهد. در مجموع، این دو گفتگو نشان می‌دهند که پروتاگوراس جذب یکی از جنبه‌های اخلاق مرسوم شده است - اشراف شجاعت، که به نوبه خود با تقوا مرتبط است. این بینش بارتلت را به بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های موجود در رابطه فلسفه سیاسی و سفسطه با ایمان پرهیزگار سوق می‌دهد. تفسیر عالی بارتلت ابزار مهمی برای درک تاریخ فلسفه ارائه می دهد، اما با ردیابی پاسخ سقراط به آموزه های پروتاگوراس، بارتلت همچنین به سمت درک غنی تری از سفسطه باستان و آنچه سقراط از «فلسفه سیاسی» منظور سقراط بود، می پردازد.
 < /div>

One of the central challenges to contemporary political philosophy is the apparent impossibility of arriving at any commonly agreed upon “truths.” As Nietzsche observed in his Will to Power, the currents of relativism that have come to characterize modern thought can be said to have been born with ancient sophistry. If we seek to understand the strengths and weaknesses of contemporary radical relativism, we must therefore look first to the sophists of antiquity—the most famous and challenging of whom is Protagoras.

With Sophistry and Political Philosophy, Robert C. Bartlett provides the first close reading of Plato’s two-part presentation of Protagoras. In the “Protagoras,” Plato sets out the sophist’s moral and political teachings, while the “Theaetetus,” offers a distillation of his theoretical and epistemological arguments. Taken together, the two dialogues demonstrate that Protagoras is attracted to one aspect of conventional morality—the nobility of courage, which in turn is connected to piety. This insight leads Bartlett to a consideration of the similarities and differences in the relationship of political philosophy and sophistry to pious faith. Bartlett’s superb exegesis offers a significant tool for understanding the history of philosophy, but, in tracing Socrates’s response to Protagoras’ teachings, Bartlett also builds toward a richer understanding of both ancient sophistry and what Socrates meant by “political philosophy.”