Solomon Maimon: Monism, Skepticism, and Mathematics

فلسفه Solomon Maimon (1753-1800) معمولاً پیوند مهمی بین فلسفه استعلایی کانت و ایده آلیسم آلمانی در نظر گرفته می شود. در طول دو قرن گذشته، نبوغ میمون که در طول زندگی او بسیار مورد تحسین قرار گرفته است، به خوبی درک نشده و اغلب نادیده گرفته شده است. میر بوزاگلو بازسازی فلسفه میمون را ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که ماهیت واقعی آن تنها زمانی آشکار می‌شود که در پرتو فلسفه ریاضیات او مشاهده شود.

این کلید درک راه‌حل میمون برای quid juris< کانت است. /I> سوال در مورد ارتباط بین شهود و مفهوم در ریاضیات. رویکرد اصلی میمون از کنار گذاشتن شهود (مانند برخی از نسخه‌های منطق‌گرایی و فرمالیسم) اجتناب می‌کند و در عین حال اتکا به شهود را به معنای کانتی آن کاهش می‌دهد. همانطور که بوزاگلو نشان می دهد، این امر باعث شد که میمون رد نهایی امکان متافیزیک توسط کانت را زیر سوال ببرد و به طور همزمان، نوع منحصر به فردی از شک را مطرح کند.

The philosophy of Solomon Maimon (1753–1800) is usually considered an important link between Kant’s transcendental philosophy and German idealism. Highly praised during his lifetime, over the past two centuries Maimon’s genius has been poorly understood and often ignored. Meir Buzaglo offers a reconstruction of Maimon’s philosophy, revealing that its true nature becomes apparent only when viewed in light of his philosophy of mathematics.

This provides the key to understanding Maimon’s solution to Kant’s quid juris question concerning the connection between intuition and concept in mathematics. Maimon’s original approach avoids dispensing with intuition (as in some versions of logicism and formalism) while reducing the reliance on intuition in its Kantian sense. As Buzaglo demonstrates, this led Maimon to question Kant’s ultimate rejection of the possibility of metaphysics and, simultaneously, to suggest a unique type of skepticism.