Solitude and Speechlessness: Renaissance Writing and Reading in Isolation

نقد ادبی اخیر، همراه با فرهنگ آکادمیک به طور کلی، بر همکاری برای خلق متن و جامعه پذیری به عنوان یک فضیلت ادبی و آکادمیک تاکید کرده است. تنهایی و بی کلامی یک درک جایگزین از نوشتن را با شیوه خواندن مکمل پیشنهاد می کند: درگیری ادبی، به نظر می رسد، ملاقات غریبه ها است، که هر کدام در حالت انزوا هستند. نویسندگان دوره رنسانس که در این مطالعه مورد بحث قرار گرفتند لزوماً به تنهایی یا بدون همکاران کار نمی کردند، اما مطمئن نبودند که چه کسی نوشته های آنها را خواهد خواند و آیا آن خوانندگان آنها را درک خواهند کرد یا خیر. تصاویر و خصوصیات انزوا شخصیت شاعر منزوی، بدفهم یا نادرست، مشغله‌ای است که متکی بر تخیل زندگی جوانان سرگردان و شاکی، مالیخولیاهای سخنور، گوشه‌نشینان نمونه، یتیمان بی‌خانمان، و رواقیان بازنشسته است. چنین شخصیت هایی به انزوا در تجربه ادبی اذعان دارند. به عنوان پاسخی به این انزوای ارتباط ادبی، تنهایی و بی کلامی یک حالت تفسیری را پیشنهاد می کند که آن را به عنوان خوانشی عجیب تعریف می کند: خوانشی که درک را با عدم تعین و کار تخیلی تفسیر را با تشخیص تفاوت تاریخی در می آمیزد.

Recent literary criticism, along with academic culture at large, has stressed collaboration as essential to textual creation and sociability as a literary and academic virtue. Solitude and Speechlessness proposes an alternative understanding of writing with a complementary mode of reading: literary engagement, it suggests, is the meeting of strangers, each in a state of isolation. The Renaissance authors discussed in this study did not necessarily work alone or without collaborators, but they were uncertain who would read their writings and whether those readers would understand them.

These concerns are represented in their work through tropes, images, and characterizations of isolation. The figure of the isolated, misunderstood, or misjudged poet is a preoccupation that relies on imagining the lives of wandering and complaining youths, eloquent melancholics, exemplary hermits, homeless orphans, and retiring stoics; such figures acknowledge the isolation in literary experience. As a response to this isolation of literary connection, Solitude and Speechlessness proposes an interpretive mode it defines as strange reading: a reading that merges comprehension with indeterminacy and the imaginative work of interpretation with the recognition of historical difference.