Solitary confinement : social death and its afterlives

سلول انفرادی طولانی مدت در زندان های ایالات متحده به یک روش رایج و استاندارد تبدیل شده است - حتی اگر به طور مداوم زندانیان سالم را دیوانه می کند، بیماران روانی را بیمارتر می کند و طبق شهادت زندانیان، تهدید به کاهش می کند. زندگی تا یک مرگ زنده در این کتاب بسیار مهم و اصلی، لیزا گونتر به بررسی تجربه مرگ در زندگی سلول انفرادی در آمریکا از اوایل قرن نوزدهم تا زندان‌های سوپرمکس امروزی می‌پردازد. گونتر با مستند کردن اینکه چگونه سلول انفرادی حس هویت زندانیان و توانایی آنها برای درک جهان را تضعیف می کند، اثرات واقعی انزوای اجباری یک فرد را برای هفته ها، ماه ها یا سال ها نشان می دهد.

با تکیه بر شهادت. نویسنده از زندانیان و آثار فیلسوفان و فعالان اجتماعی از ادموند هوسرل و موریس مرلوپونتی گرفته تا فرانتس فانون و آنجلا دیویس، سلول انفرادی را نوعی مرگ اجتماعی تعریف می کند. این استدلال می‌کند که انزوا ساختار رابطه‌ای هستی را با نشان دادن اینکه چه اتفاقی می‌افتد وقتی که آن ساختار مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد – زمانی که زندانیان از روابط عینی با دیگران محروم می‌شوند را نشان می‌دهد که وجود ما به‌عنوان موجودات حس‌ساز به آن بستگی دارد. سلول انفرادی فراتر از نوعی خشونت نژادی یا سیاسی است. این یک حمله به هستی است.

یک کیفرخواست سوزاننده و فراموش نشدنی، سلول انفرادی نشان می دهد که ویرانی ناشی از شکنجه سلول انفرادی به ما در مورد معنای آن می گوید انسان باشید - و چرا وقتی زندانیان را از همه مردم جدا می کنیم، انسانیت اغلب نابود می شود.

Prolonged solitary confinement has become a widespread and standard practice in U.S. prisons—even though it consistently drives healthy prisoners insane, makes the mentally ill sicker, and, according to the testimony of prisoners, threatens to reduce life to a living death. In this profoundly important and original book, Lisa Guenther examines the death-in-life experience of solitary confinement in America from the early nineteenth century to today’s supermax prisons. Documenting how solitary confinement undermines prisoners’ sense of identity and their ability to understand the world, Guenther demonstrates the real effects of forcibly isolating a person for weeks, months, or years.

Drawing on the testimony of prisoners and the work of philosophers and social activists from Edmund Husserl and Maurice Merleau-Ponty to Frantz Fanon and Angela Davis, the author defines solitary confinement as a kind of social death. It argues that isolation exposes the relational structure of being by showing what happens when that structure is abused—when prisoners are deprived of the concrete relations with others on which our existence as sense-making creatures depends. Solitary confinement is beyond a form of racial or political violence; it is an assault on being.

A searing and unforgettable indictment, Solitary Confinement reveals what the devastation wrought by the torture of solitary confinement tells us about what it means to be human—and why humanity is so often destroyed when we separate prisoners from all other people.