Soft Governance in Hard Politics: European Coordination of Anti-Poverty Policies in France and Germany

مطالعه حاضر به معماری حاکمیت روش باز هماهنگی (OMC) مورد بحث در زمینه شمول اجتماعی می پردازد و اجرای آن را در فرانسه، آلمان و در سطح اتحادیه اروپا ارزیابی می کند. بر اساس تحقیقات تجربی گسترده مبتنی بر متغیر، هم اثربخشی و هم مشروعیت OMC را ارزیابی می‌کند و به نتایج صریح می‌رسد: به دلیل مقاومت کشورهای عضو و تفاوت‌های باقی‌مانده در ایده‌های اساسی عدالت اجتماعی، سیاست ضد فقر نمی‌تواند قابل اجرا باشد. اروپایی شده از طریق OMC که به عنوان یک معماری حکومتی بسیار ضعیف آشکار می شود. چارچوب کلی ادغام منفی توسط این ابزار غیر الزام آور بدون چالش باقی می ماند که بر خلاف قصدش، امکان یادگیری فراملی را از بین می برد. با توجه به مشروعیت، OMC از سیاست‌گذاری در حلقه‌های بسته و غیرشفاف از نمایندگان بسیار ضعیف یا غیر دموکراتیک حمایت می‌کند و بنابراین، کسری دموکراتیک اتحادیه اروپا را کاهش نمی‌دهد - هرچند یکی از جاه‌طلبی‌های اصلی آن است.

TThe present study addresses the governance architecture of the much debated Open Method of Coordination (OMC) in the field of social inclusion and evaluates its implementation in France, Germany and at EU-level. Based on extensive variable-based empirical research, it assesses both the effectiveness and the legitimacy of the OMC and comes to unequivocal conclusions: Due to the resistance of member states and remaining differences in underlying ideas of social justice, anti-poverty policy could not be Europeanised through the OMC which unfolds as a very weak governance architecture. The general framework of negative integration remains unchallenged by this non-binding instrument which, to the contrary of its intention, rather forecloses the possibility of supranational learning. With regard to legitimacy, the OMC supports policy-making in closed, intransparent circles of very weakly or not democratically mandated representatives and therefore does little do decrease the democratic deficit of the EU - however one of its original ambitions.