Socrates and Alcibiades: Plato’s Drama of Political Ambition and Philosophy

در دنیای کلاسیک، جاه طلبی سیاسی مشکلی حل نشدنی ایجاد کرد. دموکراسی‌های یونان باستان در آینده‌دارترین دوران جوانی خود ترکیبی پرتنش از میل به شکوه شخصی و روحیه عمومی عمیق را به امید تولید دولتمردان درخشان و توانا پرورش دادند. اما به همان اندازه که مشارکت فعال مدنی از سوی شهروندان یونانی در زمره عالی ترین کالاها به حساب می آمد، تلاش برای مهار عشق شکوه به نفع شهر، ناگزیر باعث ایجاد چهره های بلندپروازانه بدنام شد که غیرت آنها برای قدرت سیاسی و اعتبار آنقدر زیاد بود که از آن پیشی گرفت. قصدشان کسب عزت از طریق اعمال ستودنی است. هیچ چهره ای بهتر از آلکیبیادس، یک دولتمرد باهوش، جذاب و جذاب که در دوران طلایی آتن بزرگ شد و در طول جنگ پلوپونز به یک عوام فریب بدنام و خائن به شهر تبدیل شد، خطرات و پاداش های جاه طلبی سیاسی باستان را نشان نمی دهد.

در سقراط و آلکیبیادس، آریل هلفر سه ارائه عمده افلاطون از آلکیبیادس را گردآوری می کند: آلکیبیادس، الکیبیادس دوم، و سمپوزیوم. بر خلاف تفسیر مرسوم، هلفر این متون را به عنوان ارائه روایتی منسجم، که نزدیک به دو دهه را در بر می گیرد، از رابطه بین سقراط و بدنام ترین شاگردش می خواند. هلفر استدلال می کند که افلاطون صرفاً این ادعا را رد نمی کند که آلکیبیادس توسط آموزش سقراطی وی فاسد شده است. در عوض، برخورد افلاطون با آلکیبیادس سؤالات گسترده ای را در مورد ماهیت و فسادپذیری خود جاه طلبی سیاسی ایجاد می کند. هلفر می‌پرسد، جنبه مدنی جاه‌طلبی سیاسی چگونه با ابعاد منفعت طلبانه آن مرتبط است؟ چگونه می توان انتظار داشت که آموزش باعث تقویت یا تضعیف ارادت نسبت به هموطنان شود؟ و فلسفه سقراطی در مورد جایگاه آرمان سیاسی در زندگی متعادل از لحاظ معنوی و فکری چه چیزی ممکن است آشکار کند؟ سقراط و آلکیبیادس یک درس کلاسیک ارزشمند در مورد ماهیت مشارکت مدنی بازیابی می‌کند و وضعیت پیچیده سیاسی ما را به عنوان وارث بی‌اعتمادی لیبرال دموکراسی به جاه‌طلبی سیاسی روشن می‌کند.

In the classical world, political ambition posed an intractable problem. Ancient Greek democracies fostered in their most promising youths a tension-ridden combination of the desire for personal glory and deep-seated public-spiritedness in hopes of producing brilliant and capable statesmen. But as much as active civic engagement was considered among the highest goods by the Greek citizenry, the attempt to harness the love of glory to the good of the city inevitably produced notoriously ambitious figures whose zeal for political power and prestige was so great that it outstripped their intention to win honor through praiseworthy deeds. No figure better exemplifies the risks and rewards of ancient political ambition than Alcibiades, an intelligent, charming, and attractive statesman who grew up during the Golden Age of Athens and went on to become an infamous demagogue and traitor to the city during the Peloponnesian War.

In Socrates and Alcibiades, Ariel Helfer gathers Plato's three major presentations of Alcibiades: the Alcibiades, the Second Alcibiades, and the Symposium. Counter to conventional interpretation, Helfer reads these texts as presenting a coherent narrative, spanning nearly two decades, of the relationship between Socrates and his most notorious pupil. Helfer argues that Plato does not simply deny the allegation that Alcibiades was corrupted by his Socratic education; rather, Plato's treatment of Alcibiades raises far-ranging questions about the nature and corruptibility of political ambition itself. How, Helfer asks, is the civic-spirited side of political ambition related to its self-serving dimensions? How can education be expected to strengthen or weaken the devotion toward one's fellow citizens? And what might Socratic philosophy reveal about the place of political aspiration in a spiritually and intellectually balanced life? Socrates and Alcibiades recovers a valuable classical lesson on the nature of civic engagement and illuminates our own complex political situation as heirs to liberal democracy's distrust of political ambition.