Society of the spectacle

جامعه نمایش، که در ابتدا در سال 1967 در پاریس منتشر شد، به بیش از بیست زبان دیگر ترجمه شده است و مسلماً مهمترین کتاب رادیکال قرن بیستم است. این اولین نسخه به هر زبانی است که شامل حاشیه‌نویسی‌های گسترده است، اشارات تاریخی را روشن می‌کند و منابع «گردش‌بازی‌های دوبور» را آشکار می‌کند.

برخلاف تصورات غلط رایج، کتاب دوبور یک گفتمان «فلسفی» برج عاج نیست. و نه بیان صرف \"اعتراض\". این تلاشی است که به دقت سنجیده شده است تا بنیادی ترین گرایش ها و تضادهای جامعه ای که در آن قرار داریم روشن شود. این موضوع آن را بیشتر به چالش می‌کشد، اما همچنین به همین دلیل است که تقریباً نیم قرن پس از انتشار اولیه‌اش، در حالی که تئوری‌های اجتماعی بی‌شماری و مدهای فکری دیگر آمده‌اند و رفته‌اند، همچنان بسیار مرتبط باقی می‌ماند.

در واقع این موضوع وجود داشته است. ، حتی از همیشه مناسب تر می شود، زیرا این منظره بیش از هر زمان دیگری فراگیرتر شده است - تا جایی که تقریباً در سطح جهانی بدیهی تلقی می شود. اکثر مردم امروز به ندرت از تاریخ قبل از نمایش آگاهی دارند، چه رسد به احتمالات ضد نمایش. همانطور که دوبور در کار بعدی خود، نظرات در مورد جامعه تماشایی (1988) اشاره کرد، \"سلطه تماشایی موفق شده است یک نسل کامل را که بر اساس قوانین خود شکل گرفته اند، پرورش دهد.\"

The Society of the Spectacle, originally published in Paris in 1967, has been translated into more than twenty other languages and is arguably the most important radical book of the twentieth century. This is the first edition in any language to include extensive annotations, clarifying the historical allusions and revealing the sources of Debord’s “détournements.”

Contrary to popular misconceptions, Debord’s book is neither an ivory tower “philosophical” discourse nor a mere expression of “protest.” It is a carefully considered effort to clarify the most fundamental tendencies and contradictions of the society in which we find ourselves. This makes it more of a challenge, but it is also why it remains so pertinent nearly half a century after its original publication while countless other social theories and intellectual fads have come and gone.

It has, in fact, become even more pertinent than ever, because the spectacle has become more all-pervading than ever — to the point that it is almost universally taken for granted. Most people today have scarcely any awareness of pre-spectacle history, let alone of anti-spectacle possibilities. As Debord noted in his follow-up work, Comments on the Society of the Spectacle (1988), “spectacular domination has succeeded in raising an entire generation molded to its laws.”