Social Emergence in International Relations: Institutional Dynamics in East Asia

این کتاب مفهومی از ظهور اجتماعی در روابط بین‌الملل را به عنوان زاویه‌ای جدید برای تحلیل پویایی‌های نهادی در شرق آسیا ارائه می‌کند و مفهوم ظهور را از دیدگاه رئالیستی انتقادی معرفی می‌کند. نویسنده به بررسی ویژگی‌های مشبک آسیای شرقی از نهادهای منطقه‌ای می‌پردازد که بر فرآیندهای یکپارچه و سیاست‌های منطقه‌ای تأثیر می‌گذارند، و بررسی می‌کند که چگونه چنین نهادهایی ظهور می‌کنند و ماهیت خود را به دست می‌آورند و چرا این الگو در طول زمان ادامه می‌یابد، موضوعی حل‌نشده و مورد بحث در حوزه روابط بین‌الملل. این کتاب پیشنهاد می‌کند که نهادهای منطقه‌ای موجودیت‌های نوظهور نظام بین‌المللی هستند که به‌عنوان اشکالی از خود سازمان‌دهی توسط دولت‌ها برای دستیابی به ویژگی‌ها و قدرت‌های نوظهور خاصی پدید می‌آیند. رویکرد نویسنده بر ویژگی‌ها و قدرت‌های نوظهور خاص نهادهای منطقه‌ای روشن می‌کند و گفتمان را به‌عنوان مکانیزم کلیدی ظهور اجتماعی معرفی می‌کند. این کتاب علاوه بر درگیر شدن با پرسش‌های مربوط به فلسفه علم و پیامدهای روش‌شناختی آن برای مطالعه ظهور اجتماعی در سیاست جهانی، مورد عینی دو نهاد منطقه‌ای شرق آسیا را نیز تحلیل می‌کند: آسه‌آن پلاس سه و نشست سران آسیای شرقی. این کتاب محققان و دانشجویان تحصیلات تکمیلی مطالعات آسیایی و روابط بین‌الملل را درگیر خواهد کرد.

This book presents a conceptualization of social emergence in international relations as a novel angle to analyse institutional dynamics in East Asia, introducing the concept of emergence from a critical realist perspective. The author examines East Asia’s characteristic mesh work of regional institutions that affect integrative processes and regional policies, exploring how such institutions emerge and acquire their own nature and why this pattern persists over time, an unresolved and contested subject in the field of International Relations. This book suggests that regional institutions are emergent entities of the international system that arise as forms of self-organization by states to achieve certain emergent properties and powers. The author’s approach sheds light on the particular emergent properties and powers of regional institutions and identifies discourse as a key mechanism of social emergence. Besides engaging in relevant questions of the philosophy of science and its methodological implications for studying social emergence in world politics, the book also analyses the concrete case of two East Asian regional institutions: ASEAN Plus Three and the East Asia Summit. This book will engage scholars and postgraduate students of Asian Studies and International Relations.