Slaves to Fashion: Black Dandyism and the Styling of Black Diasporic Identity

بردگان مد یک تاریخ فرهنگی پیشگام از شیک پوش سیاه پوست است، از ظهور او در انگلستان عصر روشنگری تا تجسمات معاصر او در جهان های هنری جهان وطنی لندن و نیویورک. این شهر پر از امپرساریوهای طنزپردازی مانند جولیوس سوبیس، برده ای آزاد شده است که گاهی اوقات هنگام گردش در صحنه اجتماعی لندن در قرن هجدهم، کفش های الماسی و پاشنه قرمز می پوشید، و ینکا شونیباره، هنرمند برجسته آفریقایی-بریتانیایی که نه. فقط خود را به عنوان یک فوپ معرفی می کند، اما در آثارش تفسیرهای کنایه آمیزی درباره شیک پوشی سیاه پوست ایجاد می کند. مونیکا ال. میلر، با تفسیر اجراها و بازنمایی های شیک پوشی سیاه پوست در محیط های فرهنگی خاص و متون ادبی و بصری، بر اهمیت سبک طناب خوانی در شکل گیری هویت سیاه پوستان در دیاسپورای آتلانتیک تأکید می کند.

دندییسم در ابتدا بر مردان سیاه پوست تحمیل شد. در انگلستان قرن هجدهم، زمانی که تجارت برده در اقیانوس اطلس و فرهنگ نوظهور مصرف آشکار، رواجی را در خدمتکاران سیاهپوست شیک پوش ایجاد کرد. "برده های لوکس" یونیفرم های خود را تغییر دادند و دوباره کار کردند و به زودی به خاطر تازگی و شخصیت های پر زرق و برق خود شناخته شدند. میلر با ردیابی تاریخچه شیک پوش سیاه‌پوست تا تجسم‌های مشاهیر معاصر مانند آندره 3000 و شان کامبز توضیح می‌دهد که چگونه سیاه‌پوستان به داوری سبک تبدیل شدند و چگونه در طول تاریخ از ابزارهای برجسته شیک پوش - لباس، اشاره و شوخ طبعی - برای شکستن استفاده می‌کردند. محدود کردن نشانگرهای هویت و ارائه راه های جدید برای شکل دادن به امکان سیاسی و اجتماعی در جهان سیاه اقیانوس اطلس. او شیک پوشی سیاه‌پوست را در رابطه با ادبیات و نمایشنامه آمریکایی قرن نوزدهم، تأملات دبلیو بی دوبویس درباره مردانگی سیاه‌پوستان و ناسیونالیسم فرهنگی، زیبایی‌شناسی مدرنیستی رنسانس هارلم، و بازنمایی جهان‌وطن‌گرایی سیاه‌پوستان در نظر می‌گیرد. هنر تجسمی معاصر.

Slaves to Fashion is a pioneering cultural history of the black dandy, from his emergence in Enlightenment England to his contemporary incarnations in the cosmopolitan art worlds of London and New York. It is populated by sartorial impresarios such as Julius Soubise, a freed slave who sometimes wore diamond-buckled, red-heeled shoes as he circulated through the social scene of eighteenth-century London, and Yinka Shonibare, a prominent Afro-British artist who not only styles himself as a fop but also creates ironic commentaries on black dandyism in his work. Interpreting performances and representations of black dandyism in particular cultural settings and literary and visual texts, Monica L. Miller emphasizes the importance of sartorial style to black identity formation in the Atlantic diaspora.

Dandyism was initially imposed on black men in eighteenth-century England, as the Atlantic slave trade and an emerging culture of conspicuous consumption generated a vogue in dandified black servants. “Luxury slaves” tweaked and reworked their uniforms, and were soon known for their sartorial novelty and sometimes flamboyant personalities. Tracing the history of the black dandy forward to contemporary celebrity incarnations such as Andre 3000 and Sean Combs, Miller explains how black people became arbiters of style and how they have historically used the dandy’s signature tools—clothing, gesture, and wit—to break down limiting identity markers and propose new ways of fashioning political and social possibility in the black Atlantic world. With an aplomb worthy of her iconographic subject, she considers the black dandy in relation to nineteenth-century American literature and drama, W. E. B. Du Bois’s reflections on black masculinity and cultural nationalism, the modernist aesthetics of the Harlem Renaissance, and representations of black cosmopolitanism in contemporary visual art.