Skin Theory: Visual Culture and the Postwar Prison Laboratory

تقاطع حبس، علم پزشکی و نژاد در آمریکای پس از جنگ را مطالعه می کند

در فوریه 1966، یک روزنامه محلی برنامه علوم پزشکی را در زندان هلمزبورگ، فیلادلفیا شرح داد. ، \"فرصتی طلایی برای انجام آزمایشات پزشکی گسترده تحت شرایط کنترل کامل.\" این آزمایش‌ها با هدایت آلبرت ام. کلیگمن، استاد دانشگاه پنسیلوانیا، صدها نفر از جمعیت عمدتا سیاه‌پوست زندان را در مطالعات تعیین اثربخشی و ایمنی طیف گسترده‌ای از مواد، از محصولات خانگی معمولی گرفته تا عوامل جنگ شیمیایی، ثبت نام کردند. این آزمایش ها در هلمزبورگ به سختی منحصر به فرد بودند. در ایالات متحده پس از جنگ، استفاده از آزمودنی‌های زندانی در میان بسیاری از مؤسسات تحقیقاتی و شرکت‌های داروسازی استاندارد بود. نظریه پوست زندان را به عنوان فضایی برای تولید دانش علمی بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه «شرایط کنترل کامل» زندان در رژیم‌های بصری کار آزمایشگاهی قرار می‌گیرد. برای این منظور، نظریه پوست چارچوب مهمی از رویکردهای بصری به نژاد در تاریخ علم، پزشکی و فناوری ارائه می‌کند و از موضوعات نژادپرستی علمی به عقلانیت علمی تغییر می‌کند. خود نژادپرستی

در این اثر بسیار بدیع، کریستینا مجیا ویسپراس با تجزیه و تحلیل شی ممتاز و ابزار آزمایشات کلیگمن: پوست، به علم به عنوان یک پروژه اساساً نژادی می پردازد. او پوست را به‌عنوان فناوری بصری، محیط ساخته‌شده، و به‌عنوان گفتمان رسمی تئوریزه می‌کند و چارچوبی قانع‌کننده برای درک تقاطع‌های نژاد، حبس، و علم پزشکی در آمریکای پس از جنگ ایجاد می‌کند.

Studies the intersections of incarceration, medical science, and race in postwar America

In February 1966, a local newspaper described the medical science program at Holmesburg Prison, Philadelphia, a “golden opportunity to conduct widespread medical tests under perfect control conditions.” Helmed by Albert M. Kligman, a University of Pennsylvania professor, these tests enrolled hundreds of the prison’s predominantly Black population in studies determining the efficacy and safety of a wide variety of substances, from common household products to chemical warfare agents. These experiments at Holmesburg were hardly unique; in the postwar United States, the use of incarcerated test subjects was standard practice among many research institutions and pharmaceutical companies. Skin Theory examines the prison as this space for scientific knowledge production, showing how the “perfect control conditions” of the prison dovetailed into the visual regimes of laboratory work. To that end, Skin Theory offers an important reframing of visual approaches to race in histories of science, medicine, and technology, shifting from issues of scientific racism to the scientific rationality of racism itself.

In this highly original work, Cristina Mejia Visperas approaches science as a fundamentally racial project by analyzing the privileged object and instrument of Kligman’s experiments: the skin. She theorizes the skin as visual technology, as built environment, and as official discourse, developing a compelling framework for understanding the intersections of race, incarceration, and medical science in postwar America.