Singular Reference: A Descriptivist Perspective

ارجاع منحصر به فرد به خودمان و اشیاء معمولی اطرافمان، یک موضوع مهم فلسفی است، زیرا در هر تلاشی برای درک چگونگی اتصال زبان و ذهن به جهان، اهمیت زیادی دارد. این کتاب به تفصیل توضیح می دهد که چرا در گذشته فیلسوفانی مانند فرگه، راسل و رایشنباخ از رویکرد توصیف گرایانه به این موضوع حمایت می کردند و چرا در زمان های اخیر دانلان، کریپکه، کاپلان و دیگران بیشتر از دیدگاه ارجاعی گرایانه حمایت می کردند. با این حال، نظریه‌های ارجاعی غالب در حال حاضر هنوز در پرداختن به نگرش‌های گزاره‌ای و اصطلاحات مفرد پوچ مشکل دارند. در اینجا راهی برای برون رفت از این دشواری در رویکردی پدیدار می‌شود که جنبه‌هایی از دیدگاه‌های توصیف‌گرایانه قدیمی فرگه، راسل و رایشن‌باخ را بدون تسلیم شدن در برابر استدلال‌های ضدتوصیفی‌گرایانه‌ای که روند ارجاع‌گرایانه کنونی را پشتیبانی می‌کنند، در بر می‌گیرد. نظریه به دست آمده دارای رویکردی جدید به معناشناسی و عمل شناسی عبارات تعیین کننده، توصیفات معین، نام های مناسب و نمایه ها است که همگی در کاربردهای آنافوری و غیر آنفوریک به شکل یکنواخت مورد بررسی قرار می گیرند.

این اثر شامل مواردی خواهد بود. علاقه به پژوهشگران در فلسفه زبان، فلسفه ذهن و زبان شناسی نظری. انبوهی از اطلاعات پیشینه و توضیحات مفصلی که ارائه می‌دهد، آن را برای دانش‌آموختگان و مقاطع کارشناسی ارشد نیز در دسترس قرار می‌دهد و به عنوان کتاب مرجع مناسب است.

Singular reference to ourselves and the ordinary objects surrounding us is a most crucial philosophical topic, for it looms large in any attempt to understand how language and mind connect to the world. This book explains in detail why in the past philosophers such as Frege, Russell and Reichenbach have favoured a descriptivist approach to this matter and why in more recent times Donnellan, Kripke, Kaplan and others have rather favoured a referentialist standpoint. The now dominant referentialist theories however still have a hard time in addressing propositional attitudes and empty singular terms. Here a way out of this difficulty emerges in an approach that incorporates aspects of the old-fashioned descriptivist views of Frege, Russell and Reichenbach without succumbing to the anti-descriptivist arguments that back up the current referentialist trend. The resulting theory features a novel approach to the semantics and pragmatics of determiner phrases, definite descriptions, proper names and indexicals, all treated in uniform fashion in both their anaphoric and non-anaphoric uses.

This work will be of interest to researchers in philosophy of language, philosophy of mind and theoretical linguistics. The wealth of background information and detailed explanations that it provides makes it also accessible to graduate and upper level undergraduates and suitable as a reference book.