Simulators in Anesthesiology Education

در ده سال گذشته، آموزش شبیه سازی در مقیاس کامل به طور چشمگیری در آموزش پزشکی در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد مشهودتر شده است. این افزایش عمدتاً به دلیل دو عامل بوده است: توسعه فناوری جدید رایانه محور و علاقه به تکنیک های آموزشی ویژه شبیه سازی. از نظر فناوری، شبیه‌سازها از بازتولیدهای تشریحی ساده به بازتولیدهای دقیق آناتومی و فیزیولوژی با رایانه‌های متعدد در مقیاس کامل تکامل یافته‌اند. مراکز شبیه‌سازی با فناوری پیشرفته که توسط تیم‌های هیئت علمی اداره می‌شوند، به عنوان ابزاری جدایی‌ناپذیر در انجام مأموریت‌های آموزشی مراکز پزشکی در حال ظهور هستند. علاوه بر این، تکنیک‌های آموزشی مختص شبیه‌سازی، که بیش از نیم قرن است توسط سایر صنایع توسعه یافته و مورد استفاده قرار گرفته‌اند، در آموزش پزشکی به کار گرفته می‌شوند. هوانوردی و هوافضا از دهه 1950 از شبیه سازی پیچیده برای آموزش خلبانان و فضانوردان استفاده کرده اند. تعمیم این روش ها برای استفاده در دنیای پزشکی یک روند طبیعی بوده است، به ویژه در تخصص هایی که نیازمند برخی از فرآیندهای فکری اساسی و تعاملات مورد نیاز خلبان یا فضانورد هستند. پس جای تعجب نیست که بیهوشی تخصص پزشکی باشد تا در افزودن آموزش شبیه سازی به برنامه های آموزشی خود پیشتاز باشد. کار متخصص بیهوشی در اتاق عمل شبیه به کار خلبان در کابین خلبان است، نه در وظایف خاص، بلکه در تصمیم گیری، ارتباطات فنی و انسانی و مدیریت بحران.

In the past ten years, full-scale simulation training has become dramatically more evident in undergraduate and graduate medical education. This increase has been due pri­ marily to two factors: the development of new computer-driven technology and an interest in simulation-specific training techniques. Technologically, simulators have evolved from simple anatomical reproductions to full-scale accurate reproductions of anatomy and physiology powered by multiple computers. High-technology simulation centers run by teams of faculty are emerging as integral tools in fulfilling medical centers' educational missions. In addition, educational techniques specific to simulation, which have been de­ veloped and used by other industries for over half a century, are being applied to medical training. Aviation and aerospace have used sophisticated simulation since the 1950s to train pilots and astronauts. Extrapolating these methods for use in the medical world has been a natural course of events, particularly in specialties that require some of the same basic thought processes and interactions required of the pilot or astronaut. It is not surprising, then, that anesthesiology would be the medical specialty to take the lead in adding simula­ tion training to its educational programs. The anesthesiologist's job in the operating room is similar to that of a pilot in a cockpit, not in the specific tasks, but in decision making, technological and human interfaces, and crisis management.