Simulation: Pragmatic Construction of Reality

این کتاب ریشه‌های تاریخی و تکامل شبیه‌سازی را از منظر معرفت‌شناختی، نهادی و فنی بررسی می‌کند. مطالعات موردی غنی بسیار فراتر از مستندسازی ظرفیت شبیه‌سازی برای کاربرد در بسیاری از حوزه‌ها است، آنها همچنین بحث «عملکردی» و «ساختاری» را بررسی می‌کنند که همچنان از اندیشه و عمل شبیه‌سازی عبور می‌کند. یکی در اینجا می‌پرسد که آیا شبیه‌سازی علم را عمیقاً متحول می‌کند، یا در عوض ابزار محدودی را تشکیل می‌دهد که اساساً گنجینه تمرین گذشته را گسترش می‌دهد. آیا شبیه‌سازی شکل جدیدی از آزمایش را شامل می‌شود، یا بهتر است بگوییم به عنوان مکانیزمی عمل می‌کند که اشکال ثابت آزمایش را گسترش می‌دهد؟ برای مثال، روابط شبیه سازی با مدل ها یا نظریه چیست؟ این مطالعات بیشتر این پرسش را مطرح می‌کنند که تا چه حد و به چه روش‌هایی شبیه‌سازی می‌تواند به عنوان یک رشته، گونه‌ای خاص از ابزار یا فرارشته‌ای در نظر گرفته شود.

This book examines the historical roots and evolution of simulation from an epistemological, institutional and technical perspective. Rich case studies go far beyond documentation of simulation’s capacity for application in many domains, they also explore the "functional" and "structural" debate that continues to traverse simulation thought and action. One here asks if simulation deeply transforms science, or instead constitutes a limited tool that principally extends the repertory of erstwhile practice. Does simulation comprise a novel form of experiment, or rather operate as a mechanism which extends standing forms of experimentation? What are simulation’s relations with models or theory, for example? These studies further query to what extent and in what ways simulation may be regarded as a discipline, a special species of instrument, or as transdisciplinary.