Silence and the Rest: Verbal Skepticism in Russian Poetry

محققان مدت‌هاست که به احترام عمیقاً ریشه‌دار قدرت کلمه - هم ظرفیت‌های بیانی و هم توانایی‌های ارتباطی زبان - در ادبیات و فرهنگ روسیه اشاره کرده‌اند. سوفیا خاگی در کتاب جاه طلبانه خود سکوت و بقیه یک ضدروایت ثابت را روشن می کند و نشان می دهد که چگونه در طول تاریخ شعر روسی می توان به عنوان استدلالی برای آنچه که او "شکاکیت کلامی" می خواند خواند. خاگی با اینکه با شاعران زیادی از یک سنت دو قرنی سروکار دارد، تأکید ویژه‌ای بر اوسیپ ماندلشتام، جوزف برادسکی و تیمور کیبیروف دارد و خوانش‌هایی ارائه می‌کند که لایه‌های جدیدی از معنا را به آثارشان می‌افزاید. او گفت‌وگوی طولانی‌مدتی را بین شاعران و فیلسوفان و نظریه‌پردازان مطرح می‌کند که در فشار ضد کلامی فرهنگ روسیه نیز نقشی اساسی داشته‌اند. بر خلاف همتای غربی خود، تردید فلسفی و الهیاتی روسی در مورد کارآمدی این کلمه همچنان به نویسنده و خود ادبیات نیرویی اخلاقی می بخشد - علی رغم نارسایی های زبان.

Scholars have long noted the deeply rooted veneration of the power of the word—both the expressive and communicative capacities of language—in Russian literature and culture. In her ambitious book Silence and the Rest, Sofya Khagi illuminates a consistent counternarrative, showing how, throughout its entire history, Russian poetry can be read as an argument for what she calls “verbal skepticism.” Although she deals with many poets from a two-century tradition, Khagi gives special emphasis to Osip Mandelstam, Joseph Brodsky, and Timur Kibirov, offering readings that add new layers of meaning to their work. She posits a long-running dialogue between the poets and the philosophers and theorists who have also been central to the antiverbal strain of Russian culture. Unlike its Western counterpart, the Russian philosophical and theological doubt of the efficacy of the word still grants the author, and literature itself, an ethical force—the inadequacies of language notwithstanding.