Signs of Disability

چگونه می‌توانیم یاد بگیریم که متوجه علائم ناتوانی شویم؟

ما نشانه‌های ناتوانی را در همه جا می‌بینیم: تابلوهای جاده‌ای به شکل الماسی زرد رنگ \"افراد ناشنوا در منطقه\"، شکل‌های گویا سمعک، یا عصای نوک سفید که در مسیرهای پیاده رو جارو می کنند. اما حتی با وجود اینکه نشانه‌ها در همه جا وجود دارند، استفانی ال. کرشبام استدلال می‌کند که ناتوانی هنوز ممکن است به دلیل فرآیندی که او آن را «dis-توجه» می‌نامد، درک نشود.

برای بیان داستان‌های بهتر از ناتوانی، این کار چند رشته‌ای به بلاغت، ارتباطات، جامعه‌شناسی و پدیدارشناسی روی می‌آورد تا فرآیندهایی را درک کند که در آن جهان مادی به ورودی حسی تبدیل می‌شود و سپس از دستگاه‌های ادراکی برای تحقق پدیده‌ها - از جمله ناتوانی - عبور می‌کند. کرشبام با افزودن ادراک به درک تحقق معلولیت، درک ما از معلولیت را به طور قابل توجهی گسترش می‌دهد و نوسانات و دگرگونی‌های آن را در نشانه‌شناسی زندگی روزمره به حساب می‌آورد.

بررسی مجموعه‌ای از سی و سه مصاحبه تحقیقاتی متمرکز بر معلولان. تجربیات اعضای هیئت علمی از افشای معلولیت، و همچنین روایت‌های مکتوب افراد معلول، این کتاب در مورد مادی بودن روایت بحث می‌کند و روایت‌ها را به‌عنوان وسیله‌ای پیشنهاد می‌کند که از طریق آن افراد مرزهایی را پیرامون پدیده‌ها تعیین می‌کنند و ویژگی‌های آن‌ها را تعیین می‌کنند. نشانه های معلولیت راهبردها و شیوه هایی را برای به چالش کشیدن اشکال مشکل ساز و فراگیر \"توجه\" ارائه می دهد و یک مدل نظری جدید برای درک ناتوانی در محیط های اجتماعی، بلاغی و مادی پیشنهاد می کند. .

How can we learn to notice the signs of disability?

We see indications of disability everywhere: yellow diamond-shaped “deaf person in area” road signs, the telltale shapes of hearing aids, or white-tipped canes sweeping across footpaths. But even though the signs are ubiquitous, Stephanie L. Kerschbaum argues that disability may still not be perceived due to a process she terms “dis-attention.”

To tell better stories of disability, this multidisciplinary work turns to rhetoric, communications, sociology, and phenomenology to understand the processes by which the material world becomes sensory input that then passes through perceptual apparatuses to materialize phenomena—including disability. By adding perception to the understanding of disability’s materialization, Kerschbaum significantly expands our understanding of disability, accounting for its fluctuations and transformations in the semiotics of everyday life.

Drawing on a set of thirty-three research interviews focused on disabled faculty members’ experiences with disability disclosure, as well as written narratives by disabled people, this book argues for the materiality of narrative, suggesting narratives as a means by which people enact boundaries around phenomena and determine their properties. Signs of Disability offers strategies and practices for challenging problematic and pervasive forms of “dis-attention” and proposes a new theoretical model for understanding disability in social, rhetorical, and material settings.