Signifying without Specifying: Racial Discourse in the Age of Obama

در مسیر مبارزات انتخاباتی، باراک اوباما با کار دشواری روبرو شد: رای دهندگان آفریقایی-آمریکایی را گرد هم آورد و در عین حال در مقابل تلاش های مخالفانش برای اینکه او را "بیش از حد سیاه" برای اداره کل کشور معرفی کنند، مقاومت کرد. راه حل اوباما این بود که از آنچه تونی موریسون آن را «زبان نژادی خاص و عاری از نژاد» می‌نامد استفاده کند، و از بحث‌های باز درباره مسائل نژادی اجتناب کند و در عین حال از اصطلاحات و ارجاعی استفاده کند که طنین فرهنگی خاصی برای رأی‌دهندگان آمریکایی آفریقایی تبار داشته باشد.

استفانی. لی استدلال می کند که سیاستمداران و نویسندگان آمریکایی از نوع جدیدی از زبان برای صحبت در مورد نژاد استفاده می کنند. او با به چالش کشیدن این تصور که ما به دوران «پسا نژادی» رفته‌ایم، نشان می‌دهد که ما در لحظه‌ای ناآرام هستیم که گفتمان عمومی آمریکا می‌خواهد که نژاد دیده شود، اما شنیده نشود. لی با تحلیل گفتار سیاسی معاصر با خوانش‌های ظریف آثار نویسندگانی مانند تونی موریسون، جومپا لاهیری و کولسون وایتهد، بررسی می‌کند که آمریکایی‌های رنگین‌پوست چگونه با این تنش‌ها مذاکره کرده‌اند، و راه‌های جدیدی برای نشان دادن وابستگی‌های نژادی بدون نقض تابوها در برابر بحث‌های آشکار نژادی ابداع کرده‌اند.

On the campaign trail, Barack Obama faced a difficult task—rallying African American voters while resisting his opponents’ attempts to frame him as “too black” to govern the nation as a whole. Obama’s solution was to employ what Toni Morrison calls “race-specific, race-free language,” avoiding open discussions of racial issues while using terms and references that carried a specific cultural resonance for African American voters.

Stephanie Li argues that American politicians and writers are using a new kind of language to speak about race. Challenging the notion that we have moved into a “post-racial” era, she suggests that we are in an uneasy moment where American public discourse demands that race be seen, but not heard. Analyzing contemporary political speech with nuanced readings of works by such authors as Toni Morrison, Jhumpa Lahiri, and Colson Whitehead, Li investigates how Americans of color have negotiated these tensions, inventing new ways to signal racial affiliations without violating taboos against open discussions of race.