Sidewalk City: Remapping Public Space in Ho Chi Minh City

برای بیشتر، اصطلاح "فضای عمومی" تصاویری از مناطق بزرگ و باز را به ذهن متبادر می کند: مراکز اجتماعی برای جلسات و رویدادهای اجتماعی. آگورا یونان باستان برای بحث های سیاسی. پارک های سبز برای جشنواره ها و تفریحات. اما در بسیاری از شهرهای بزرگ جهان، فضاهای عمومی مانند اینها بخشی از زندگی روزمره مردم نیستند. بلکه زندگی تجاری و اجتماعی همیشه در کنار جاده های اصلی و پیاده روها انجام می شده است. با افزایش رشد و تراکم شهرها، عمدتاً ناشی از مهاجرت و مهاجرت، حقوق پیاده رو به شدت بین عابران پیاده، فروشندگان خیابانی، صاحبان املاک، گردشگران و دولت‌ها در سراسر جهان مورد مناقشه قرار گرفته است.
 
با Sidewalk City ، Annette Miae Kim اولین مطالعه موردی چند رشته ای پیاده روها را در یک منطقه جغرافیایی متمایز ارائه می دهد. او بر شهر هوشی مین، ویتنام تمرکز می کند، شهری که به سرعت در حال رشد و تکامل است که در طول تاریخ، ساکنان چندفرهنگی او مشروعیت ها و هنجارهای جایگزین در مورد نحوه استفاده از پیاده رو ایجاد کرده اند. کیم بر اساس کار میدانی بیش از 15 سال، روش‌های قوم نگاری فضایی را برای غلبه بر دید معمولی توسعه داد، و الگوهای فضایی و روابط اجتماعی نحوه اجرای زندگی پر جنب و جوش شهر در پیاده‌رو را ثبت کرد.
 
در Sidewalk City ، او این داده‌ها را به آرایه‌ای تخیلی از نقشه‌ها تبدیل می‌کند، که از طریق آغازگر نقشه‌نگاری انتقادی پیش می‌رود تا بینش‌های جدیدی در مورد اهمیت و پتانسیل این فضای عمومی معمولی آشکار کند. این مطالعه بسیار مصور و جذاب از پیاده‌روهای شهر هوشی مین به ما نشان می‌دهد که می‌توان یک زندگی زیباشناختی در پیاده‌روی داشت که شامل آرمان‌ها و معیشت‌های متعدد مردم، به‌ویژه فروشندگان مهاجر باشد.

For most, the term “public space” conjures up images of large, open areas: community centers for meetings and social events; the ancient Greek agora for political debates; green parks for festivals and recreation. In many of the world’s major cities, however, public spaces like these are not a part of the everyday lives of the public. Rather, business and social lives have always been conducted along main roads and sidewalks. With increasing urban growth and density, primarily from migration and immigration, rights to the sidewalk are being hotly contested among pedestrians, street vendors, property owners, tourists, and governments around the world.
 
With Sidewalk City, Annette Miae Kim provides the first multidisciplinary case study of sidewalks in a distinctive geographical area. She focuses on Ho Chi Minh City, Vietnam, a rapidly growing and evolving city that throughout its history, her multicultural residents have built up alternative legitimacies and norms about how the sidewalk should be used. Based on fieldwork over 15 years, Kim developed methods of spatial ethnography to overcome habitual seeing, and recorded both the spatial patterns and the social relations of how the city’s vibrant sidewalk life is practiced.
 
In Sidewalk City, she transforms this data into an imaginative array of maps, progressing through a primer of critical cartography, to unveil new insights about the importance and potential of this quotidian public space. This richly illustrated and fascinating study of Ho Chi Minh City’s sidewalks shows us that it is possible to have an aesthetic sidewalk life that is inclusive of multiple publics’ aspirations and livelihoods, particularly those of migrant vendors.